“ ถ้างั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ ”
“ ขับรถดีๆนะคะ ”
ฉันเอ่ยอย่างไวแต่พี่ธาดากลับยืนนิ่ง
“ ทำยังไงก่อน ”
คนตัวสูงเอียงแก้มลงมาหาเล็กน้อย ฉันไม่รอช้าเขย่งปลายเท้าขึ้นไปจนสุดแล้วประทับริมฝีปากลงไปที่แก้มสากเบาๆก่อนจะกลับลงมาด้วยใบหน้าเห่อแดงพอกัน
“ ไว้พี่จะโทรหานะ ”
“ ค่ะ ”
ฉันเดินไปส่งพี่ธาดาที่ประตูแล้วรีบกลับมาโทรหาพี่ลิขิตเพื่อบอกว่าฉันพร้อมจะไปหาประสบการณ์ชีวิตแล้ว
การทำงานพิเศษของฉันในสัปดาห์แรกต้องปรับตัวเยอะทีเดียว ไม่ว่าจะเรื่องงานบริการที่ไม่คุ้นเคยและที่สำคัญไม่น้อยไปกว่ากันก็คือเพื่อนร่วมงานที่ต้องปรับตัวเข้าหาแต่ละคน อีกอย่างรายการอาหารแต่ละอย่างฉันก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนแต่พอเข้าสู่สัปดาห์ที่สองฉันก็เริ่มปรับตัวได้และทุกอย่างก็เข้าที่เข้าทางมากขึ้น
“ เหนื่อยหรือเปล่า ”
น้ำเสียงนุ่มน่าฟังของพี่ลิขิตเอ่ยขึ้นทันทีที่ฉันก้าวเข้ามาในห้องพักของพนักงาน
“ เหนื่อยสิถามได้แต่หวายว่าส
