"มาได้ยังไงคะ"
ฉันถามด้วยความแปลกใจ ก็ไหนว่าวันนี้กลับดึก
“ พี่โทรหาตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับโทรศัพท์รู้หรือเปล่าว่าพี่เป็นห่วงแทบแย่ ”
พี่ธาดาเอ่ยด้วยท่าทางที่ร้อนใจแต่ก็ไม่วายมองฉันกับพี่ลิขิตสลับกัน
“ โทรมาหรอคะ ”
ฉันรีบควานหามือถือในกระเป๋าแล้วก็พบว่ามีสายที่ไม่ได้รับสิบกว่าสายจริงๆ
“ หนูลืมเปิดเสียงน่ะค่ะ ”
ฉันรีบอธิบายแต่ดูเหมือนพี่ธาดาจะไม่ได้สนใจเหตุผลของฉันแล้ว เวลานี้ผู้ชายตัวสูงสองคนเอาแต่จ้องหน้ากัน
ในความเงียบทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดยังไงก็ไม่รู้
“ มารับกันกลับบ้านหรอ ”
พี่ธาดาพุ่งเป้าไปที่พี่ลิขิต ทั้งคู่มีสีหน้าที่นิ่งพอกันเพียงแต่คนที่เป็นอาจารย์ดูเหมือนไม่ค่อยพอใจลูกศิษย์เท่าไหร่ ฉันดูออก
“ ก็ไม่เชิงหรอกครับก็เราสองคนทำงานด้วยกันแล้วบังเอิญว่าเลิกพร้อมกันทุกวันผมเลยจะไปส่งหวายเพราะไม่อยากให้กลับบ้านคนเดียว ”
ท่าทีของพี่ลิขิตต่างจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิงและดูเห
