หนึ่งเดือนต่อมา
ในช่วงที่ฉันทำงานที่ร้านอาหารทุกวันผ่านไปอย่างรวดเร็วขณะที่วันเวลาของชีวิตนักศึกษากลับเดินอย่างเชื่องช้า เมื่อไหร่ฉันจะเรียนจบกันนะจะได้ทำงานมีเงินส่งให้ยายได้ใช้บ้าง
“ มัวเหม่ออะไรอยู่มิทราบครับ ถึงจะเป็นวันสุดท้ายของการทำงานก็ห้ามอู้นะรู้ไหม ”
น้ำเสียงเข้มดังขึ้นตรงหน้า
“ รู้แล้วน่า คนอะไรเคี่ยวชะมัด ”
ฉันย่นจมูกใส่พี่ลิขิตที่ถือว่าตัวเองเป็นพนักงานดีเด่นแล้วก็ทำมาเป็นข่มฉัน เชอะ!
“ เตรียมชุดมาแล้วใช่ไหม ”
“ ชุด ตายจริง! หวายลืมไปเลยอ่ะทำไงดี ”
พอพูดถึงชุดฉันถึงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้ารีบมาทำงานลืมหยิบมาด้วย คืนนี้ทางร้านมีงานเลี้ยงส่งพนักงานเก่าแก่คนหนึ่งที่ลาออกไปเลี้ยงลูกเลยถือโอกาสนี้เลี้ยงส่งพนักงานพาร์ทไทม์อย่างฉันด้วย ขอออกตัวก่อนนะ ถึงฉันจะทำแค่เดือนเดียวแต่ถ้าเทียบกับการทำหน้าที่ของพนักงานคนหนึ่งฉันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร บางวันที่มีคนขอลาหยุดฉันก็ต้องเข้า
