“คุณหวัง เอามันไปมัดไว้ตรงที่โล่งแจ้ง ให้มันตากแดดตากน้ำค้างจนกว่ามันจะขาดใจตาย” หลี่เจิ้งส่งมีดให้หวังไป่ฉี พร้อมสั่งการก่อนจะเดินออกไปจากที่แห่งนั้น
มาเฟียหนุ่มเดินทางกลับมายังโรงพยาบาลอีกครั้ง เขาเปิดห้องพิเศษเพื่อนอนรอภรรยาที่ยังไม่ฟื้น เธอยังอยู่ในห้องปลอดเชื้อ ซึ่งไม่สามารถเข้าไปนอนเฝ้าได้ หลี่เจิ้งไม่อาจตัดใจกลับไปนอนที่บ้านของเขา เมื่อหัวใจยังเต็มไปด้วยความห่วงใยหลินหลินจนตาแข็งค้างแบบนี้ เขาขออยู่ใกล้เธอ รอคอยเวลาที่จะได้เห็นหน้าเธออีกครั้งยามเธอฟื้นขึ้นมา
“หลินหลิน... ฉันจะไม่ยอมให้เวลาที่มีค่าของเราสูญเปล่าอีกแล้ว” เขาพึมพำ ขณะแนบหน้ามองผ่านกระจกไปยังร่างของภรรยาที่นอนอยู่ในห้องรักษานั้น
เช้าวันรุ่งขึ้นคนเจ็บก็ฟื้นขึ้นมาท่ามกลางความดีใจของคนเฝ้ารอ แพทย์ผู้รักษามาแจ้งข่าวดีให้หลี่เจิ้งว่าอาการของหลินหลินอยู่ในขั้นปลอดภัย สามารถย้ายออกมาพักรักษาตัวในห้องปกติได้ มาเฟียหนุ่มรีบตา
