“รู้ไหมหลิวเยี่ย ฉันไม่เคยละเว้นโทษให้คนทรยศสักครั้ง และไม่เคยปล่อยให้ศัตรูของฉันลอยนวล” เขาเอ่ยเสียงเย็น ดวงตาคมหรี่มองอีกฝ่ายเล็กน้อย
“และที่ฉันเกลียดที่สุดคือคนไร้ศักดิ์ศรี จงเหอไม่น่ารับแกเป็นลูกบุญธรรมให้เสื่อมเสียเกียรติเลย พ่อบุญธรรมของแก ไม่เคยอ้อนวอนขอร้องฉันเหมือนที่แกทำ ฉันจะช่วยสงเคราะห์ล้างอายให้พ่อแกสักครั้งนะ หลิวเยี่ย”
สิ้นคำหลี่เจิ้งก็ดึงมีดออกมา มีดด้ามนั้นเป็นมีดด้ามเดียวกับที่เคยสังหารจงเหอ ตอนนี้เขากำลังใช้มันจัดการกับหลิวเยี่ยอีกครั้ง
“อย่า ได้โปรดคุณเจิ้ง อย่าฆ่าผม!”
หลิวเยี่ยถอยหลังหนี แต่ถูกคนของหลี่เจิ้ง ล็อกตัวไว้จนดิ้นไม่หลุด ดวงตาของเขาเหลือกโพลงด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เมื่อเห็นประกายวาววับจากคมมีดในมือของเจ้าพ่อมาเฟีย
“แกมันน่าสมเพชหลิวเยี่ย ถ้าแกอยู่ในที่ของแกไม่มายุ่งเกี่ยวกับฉัน แกคงไม่ต้องมาพบกับฉันแบบนี้” หลี่เจิ้งเอ่ยเสียงหนักระคนสมเพช
หลิวเยี่ยส่าย
