ขณะรอลิฟต์เคลื่อนตัวมาเฟียหนุ่มก็อดมองใบหน้าซีดเซียวของเธอไม่ได้ ดวงตาของหลินหลินไร้รอยสดใส ประกายตาอ่อนเศร้าจนหม่นหมอง เขาน่าจะสะใจหรือพอใจที่ทำให้หญิงสาวที่ควรอยู่ในวัยสดใสเหมือนดอกไม้แรกแย้ม กลายเป็นคนอมทุกข์ราวกับดอกไม้แห้งเหี่ยวตายซากคาต้น แต่ทำไมหัวใจของเขากลับค้นไม่พบความรู้สึกสาแก่ใจนั้นเลย เขาควรดีใจที่เห็นเธอทุกข์ทรมานสิ ไม่ใชรู้สึกห่วงใยเธอที่เป็นแบบนี้ หลี่เจิ้งพยายามไล่ความรู้สึกสับสนในใจทิ้งไปอย่างยากลำบาก เมื่อลิฟต์มาถึงจุดหมายเขาก็พาเธอเข้าไปในห้อง
“ไปไหนมา ทำไมไม่อยู่รอฉันในห้องนี้ ฉันสั่งอาหารมาให้เธอ ดูสิเย็นชืดไปหมดแล้ว” เขาบอกพลางปรายตาไปยังถาดอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ฉันไปหาหมอมาค่ะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย” หลินหลินมองถาดอาหาร หัวใจดวงน้อยไม่วายรู้สึกดีใจที่อีกฝ่ายยังใส่ใจห่วงใยเธอบ้าง
“ไหนดูสิ ว่าตัวร้อนหรือเปล่า” หลี่เจิ้งนิ่วหน้า ขยับเข้ามาโอบกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน แ
