ผ้าแพร...
ระหว่างเรากำลังนั่งทานมาม่ากันอยู่ในครัวซึ่งเขากับฉันนั่งตรงข้ามกัน บอกตามตรงว่าฉันไม่กล้าเงยหน้ามองเขาเลยคือฉันรู้สึกประหม่าอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยอยู่ด้วยกันตามลำพังแต่ตอนนั้นเราเป็นแฟนกันแต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่ ฉันมาอาศัยบ้านเขาอยู่ มาอยู่แบบไม่ทันตั้งตัวไม่ทันเตรียมใจเลยด้วยซ้ำ
"ถามไรหน่อยดิ" เป็นเขาที่ทำลายความเงียบ
"อื้มจะถามอะไรล่ะ" ฉันตอบกลับแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองตาของฉันยังโฟกัสอยู่ที่ถ้วยมาม่าตรงหน้า
"เธอจะอยู่ที่บ้านฉันอีกนานแค่ไหนหรือจะอยู่ตลอดไปเพราะดูเหมือนแม่ของฉันจะรักและเอ็นดูเธอมาก" คำถามของเขาเหมือนไล่ฉันทางอ้อมเขาคงไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่สินะซึ่งมันก็แน่อยู่แล้วคงไม่มีใครอยากเจอหน้าคนที่ตัวเองไม่ชอบหรอกซ้ำยังเป็นแฟนเก่าอีก เขาอาจจะรู้สึกอึดอัดเหมือนฉันตอนนี้ ถามว่าอยู่ที่นี่สุขสบายดีไหมมันก็อย่างที่เห็นฉันแทบไม่ต้องทำอะไรเลยอยู่บ้านเฉยๆไ
