อคิน...
ผมเดินกลับมาหลังจากลงไปหากาแฟกินข้างล่างผมนั่งลงข้างๆผ้าแพรพร้อมยื่นนมกับขนมปังให้เพราะกลัวจะหิว ช่วงนี้ผ้าแพรกินเยอะกินบ่อยกินทั้งวันผมต้องซื้อขนมนมเนยผลไม้ติดบ้านเอาไว้แม้เธอจะชอบพูดว่าไม่ต้องซื้อเธอไม่กินแต่พอผมเผลอทีไรเธอก็แอบมากินทุกที ผมก็ทำเป็นไม่เห็นซะไม่งั้นเธอจะไม่ยอมกิน หลานเดือนแล้วที่ผมมาอยู่ที่นี่แต่ผ้าแพรก็ยังเหมือนเดิมผมถามคำก็ตอบคำทำเหมือนผมไม่มีตัวตน ผมก็ยอมรับแล่ะว่าเธอยังโกรธผมอยู่
"นายไปนั่งไกลๆได้มั้ย"
"ทำไม"
"เรา...กลัวนายอายน่ะ"
"อาย??อายอะไร"
"ช่างมันเถอะ นายไปนั่งฝั่งโน้นได้ไหม"
"เป็นอะไรของเธอแพรจู่ๆไล่ให้ฉันไปนั่งไกลๆ"
"เปล่า"
"มันต้องมีดิ"
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นแล่ะ นายไปนั่งที่อื่นเถอะนะเราขอร้อง"
"โอเค" ผมไม่อยากขัดใจผ้าแพรก็เลยย้ายที่นั่งมานั่งอีกฝั่งแต่ก็ยังมองเห็นเธอได้อยู่ดี ถึงเธอจะบอกกับผมว่าไม่มีแต่ผมไม่เชื่อเพราะก่อนที่ผมจะออกไปกินกาแฟ
