ถอนหมั้น
1256 คำ
อคิน...
ผมกลับเข้าบ้านมาก็เจออลินพี่สาวของผมนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกพอเธอเห็นผมเดินเข้ามาเธอก็ยิ้มด้วยความดีใจ
"กลับมาแล้วเหรอ^^"
"นั่งรอกินไอศครีมอยู่ล่ะสิ"
"ใช่ คินบอกให้พี่รอพี่ก็รอไง ไหนอ่ะเค้กไอศครีมของพี่" อลินทวงของฝากทันทีสักพักพี่แม่บ้านก็เดินถือกล่องเค้กไอศครีมตามหลังมา
"เดี๋ยวจัดใส่จานมาให้ผมด้วยนะ"
"ค่ะคุณคิน" ผมบอกแม่บ้านก่อนจะเดินมานั่งข้างๆอลินที่ผมเห็นตาของเธอยังแดงอยู่น่าจะเพิ่งร้องไห้เสร็จก่อนผมกลับมา
"ร้องไห้จนตาแดงหมดแล้วไม่สวยเลยรู้มั้ย" ผมแซวพี่สาวเพียงคนเดียวพี่สาวที่ผมรักมากเพราะเรามีกันแค่สองคนพี่น้องส่วนพ่อกับแม่ผมท่านไม่ค่อยอยู่ไทยเท่าไหร่เพราะอยู่สิงคโปร์คือพ่อแม่ผมท่านทำธุรกิจอยู่ที่นั่นนานๆถึงจะกลับมาทีทำให้ผมต้องอยู่กับอลินแค่สองคนพี่น้องแต่ส่วนใหญ่ผมก็ไม่ค่อยอยู่บ้านเท่าไหร่ผมชอบอยู่คอนโดมากกว่า จะกลับบ้านก็ต่อเมื่ออลินโทรตาม
เวลาต่อมา...
ผมนั่งมองอลินทานเค้กไอศครีมอย่างมีความสุข
"ปากเลอะหมดแล้วกินอะไรเหมือนเด็กๆเลยนะลิน" ผมหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้ลินเพราะมันเลอะไปด้วยเค้ก
"ก็ของมันอร่อยนี่ ว่าแต่คินไม่กินเหรอ"
"ไม่อ่ะลินก็รู้ว่าคินไม่ชอบทานของหวาน"
"พีชก็เคยพูดแบบนี้แต่พอลินป้อนให้คำเดียวเค้าก็ติดใจ...ฮึก ฮึก" พอเอ่ยชื่อนี้ทีไรพี่สาวผมก็จะร้องไห้ออกมาทันที
สามปีก่อน..
"คินอยู่ไหนคิน" เสียงร้อนรนของอลินที่แข่งกับเสียงสายฝนทำให้ผมเลิกสนใจเกมส์ที่กำลังเล่นทันที
"เล่นเกมส์บ้านไอ้เจ๋งลินมีอะไร"
"มารับพี่หน่อย ฮือออ พี่กลัว ฮืออออ" ผมเริ่มใจไม่ดีเมือ่ได้ยินเสียงพี่สาวร้องไห้
"แล้วตอนนี้ลินอยู่ไหน"
"อยู่ที่...." หลังจากนั้นผมก็รีบออกมาจากบ้านไอ้เจ๋งแล้วขับรถไปหาอลินทันทีพอผมมาถึงก็เห็นพี่สาวผมนั่งร้องไห้อยู่ข้างทางสภาพของเธอเปียกไปหมดเพราะฝนเพิ่งหยุดตก
"ลิน!!"
"ฮือออ คิน ฮืออออ" พอลินเห็นผมเธอก็ลุกมากอดแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม
"ลินเป็นอะไรร้องไห้ทำไมแล้วมาอยู่ตรงนี้ได้ไง ไหนบอกว่าวันนี้ไอ้พีชนัดไปดูแหวนหมั้นไง"
"พีช พีชเค้าบอกว่าเค้าไม่อยากหมั้น แต่ลินไม่ยอมเค้าก็เลย ฮือออก็เลยทิ้งลินไว้ตรงนี้ ฮือออ"
"ไอ้พีชมันทำไมเลวแบบนี้วะ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันหมั้นแล้ว"
"พีชบอกว่าเค้าไม่พร้อมเค้าบอกว่าเค้าไม่ได้รักลินที่เค้าตอบตกลงเรื่องหมั้นเพราะพ่อกับแม่บังคับ เค้าบอกเค้ามีคนรักอยู่แล้วฮืออออ"
หลังจากนั้นผมก็พาลินกลับมาที่บ้านเธอเอาแต่ร้องไห้ตลอดเวลาเอาแต่พร่ำเพ้อหาไอ้พีชว่าที่คู่หมั้นของเธอ ผมรู้ว่าลินรักไอ้พีชมากแล้วครอบครัวของเราสองคนก็ปรึกษากันว่าจะให้สองคนนี้หมั้นกันเพราะเรียนจบกันแล้ว คือครอบครัวผมครอบครัวไอ้พีชเป็นเพื่อนกันทำธุรกิจร่วมกันมานานทำให้ผมกับลินรู้จักไอ้พีชมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าที่ผ่านมาผมจะเห็นว่าไอ้พีชมันไม่ค่อยหือค่อยอือกับลินเท่าไหร่แต่ผมก็พยายามองข้ามเพราะพี่ผมรักมันมาก
"พีชอย่าเลิกกันเลยนะ ฮือออ" ผมมองหน้าพี่สาวเพียงคนเดียวที่ตอนนี้กำลังละเมอถึงไอ้เหี้ยพีช หึ ไอ้เหี้ยพีช ผมจะเรียกมันแบบนี้แทนคำว่าพี่พีชที่ผมเคยเรียกจนติดปาก พอลินหลับผมก็เรียกให้แม่บ้านมานอนเป็นเพื่อนเพราะผมจะต้องออกไปจัดการกับไอ้เหี้ยพีชผมจะไปถามมันว่าทำไมมันทำกับพี่สาวผมแบบนี้ ซึ่งเรื่องนี้ผู้ใหญ่ยังไม่มีใครรู้
ผมขับรถมาถึงบ้านไอ้พีชในคืนนั้น รปภพอเห็นว่าเป็นผมเขาก็เปิดประตูให้เข้าเพราะผมมาที่นี่บ่อยเนื่องจากลินขอให้มาส่ง ผมจอดรถไว้ที่โรงจอดก่อนจะเดินเข้าบ้านเพื่อไปคุยกับมันให้รู้เรื่องแต่แล้วสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดนักเรียนที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับผมคือผมรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาผมนึกอยู่นานว่าผมเคยเจอหน้าที่ไหนจนกระทั่งจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้ชื่อแพร ซึ่งผมก็จำชื่อจริงไม่ได้ยัยนี่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับผมซ้ำยังอยู่ห้องเดียวกันอีก และที่ผมจำได้อีกเรื่องก็คือยัยนี่น่ะแอบชอบผมที่ผมรู้ก็เพราะผมบังเอิญไปเจอการ์ดวันวาเลนไทน์ในถังขยะตอนที่ผมกำลังจะเอากระป๋องน้ำอัดลมไปทิ้งผมเห็นชื่อผมอยู่บนการ์ดก็เลยหยิบมันขึ้นมาดูปรากฏว่ามันถูกฉีกครึ่ง ผมอ่านข้อความในการ์ดแล้วก็อดขำไม่ได้และไม่รู้ทำไมผมถึงเก็บมันใส่กระเป๋ากางเกงนักเรียนแทนจะทิ้งลงถังขยะเหมือนเดิมแต่คือตอนนั้นผมก็ไม่ได้สนใจอะไรยัยนี่เพราะหน้าตาของเธอห่างไกลกับสเปคของผมหลายขุม
กลับมาตอนนี้ผมเห็นยัยนั่นร้องไห้ตาบวมอุ้มแมวตัวนึงวิ่งเข้าไปในบ้านไอ้พีชโดยที่ยัยนั่นก็คงไม่เห็นผมผมก็เลยถือวิสาสะตามเข้าไปเงียบๆเพราะอยากรู้ว่ายัยนั่นมาทำไมบ้านไอ้พีชดึกๆดื่นๆแบบนี้
"พี่พีช ฮือออพี่พีช"
"อ้าวแพรเป็นอะไร แล้วนี่เอาแมวที่ไหนมาอุ้ม"
"พี่ช่วยแมวแพรที ฮือออมันขาหักแน่ๆ เลย เมื่กกี้ยัยพลอยจับมันโยนลงมาจากชั้นสองฮือออ"
"พี่ว่าพามันไปหาหมอเถอะป่ะ"
"พี่พีชพามันไปคนเดียวได้มั้ยคะแพรคงไปด้วยไม่ได้ นะคะพี่พีชช่วยแมวของแพรทีแพรสงสารมัน ฮือออ มันต้องมาเจ็บเพราะแพรถ้าแพรไม่เอามันมาเลี้ยงแต่แรกมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ นะคะพี่พีช ฮึก ฮึก"
"โอเคครับโอเคเดี๋ยวพี่จะพาแมวของแพรไปหาหมอก็ได้ แพรก็เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ มันไม่เป็นอะไรมากหรอกนะพี่ว่า"
จากนั้นผมก็เห็นไอ้พีชเดินไปหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าแพร สายตาของมันที่มองยัยนั่นช่างแตกต่างจากตอนที่มันมองลินมาก สายตาแบบนี้ทำไมผมจะดูไม่ออกว่ามันรู้สึกยังไงกับคนตรงหน้าเพราะแบบนี้ใช่ไหมเพราะยัยแพรไอ้เหี้ยพีชมันถึงไม่อยากหมั้นกับพี่สาวของผม เหี้ยเอ้ย
- ผู้เขียน
