ตอนที่ 25
หนึ่งเดือนผ่านไป
หลังจากที่ดนัยและรสสุคนธ์ได้แต่งงานกันเรียบร้อยแล้ว ดนัยก็มีโอกาสลาพักร้อนเพื่อพาภรรยาสาวไปฮันนีมูน
ดนัยหลับตาลงฟังเสียงคลื่นกระทบหาดทราย สมองก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปตามแต่ใจจะพาไปจนหลับผล็อยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รสสุคนธ์มาเขย่าแขน
“คุณหมอคะ ลงไปเล่นน้ำเถอะค่ะ” ดนัยขยี้ตาด้วยความงัวเงีย คงเพราะเพลียจากการขับรถทางไกลประกอบกับจิตใจที่หนักอึ้งมาตลอดนั่นเอง เขาลุกขึ้นยันเอวบิดตัวซ้ายขวาอยู่สิบกว่าครั้งเพื่อขับไล่ความง่วงแล้วก็วิ่งเหยาะ ๆ ลงทะเล น้ำทะเลอุ่น ๆ ช่วยให้เลือดลมในกายเขาพลุ่งพล่าน ความง่วงก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง เขาดำผุดดำว่ายออกกำลังอยู่พักนึงก็นึกขึ้นได้ว่าไม่เห็นรสสุคนธ์อยู่บนชายหาด
เขามองไปรอบ ๆ มีคนเล่นน้ำอยู่เต็มไปหมด ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ทำให้ลำบากในการค้นหาเป็นอย่างยิ่ง หลังจากพยายามอยู่สองสามนาทีเขาก็ยอมแพ้ คิดว่าเดี๋ยวอีก
