“โหดโคตรๆ มาไวเคลมไว ดีต่อใจมาก”
จากนั้นเป็นครั้งแรกที่เธอรู้จักคำว่า…
***‘สลบ’***
นับดาวดิ้นไปมา ใบหน้างดงามบิดเบ้เหมือนตกอยู่ในภวังค์ฝันร้าย บางทีคล้ายๆ ฝันดี เพราะมุมปากยกขึ้นส่วนหนึ่ง
“เดี๋ยวสิ ท่านเป็นใคร ท่านจอมยุทธ์...”
คุณหมอซึ่งเข้ามาดูอาการของหญิงสาวหันหน้าไปมองพยาบาลที่ตามเข้ามาพลางถอนหายใจ ก่อนจะมองคนไข้แล้ว
ยืนมือไปสัมผัสที่แขนเบาๆ
“รู้สึกยังไงบ้างครับคุณ”
“...”
คุณหมอหยิบไฟฉายขึ้นมา ไม่นานนับดาวก็ตื่นเพราะถูกแพทย์ที่ทำการรักษาใช้ไฟฉายส่องไปที่ดวงตา เมื่อถูกไฟจ้าสาดเข้าใส่ เปลือกตาอ่อนบางก็รีบปิดลง ก่อนจะเปิดขึ้นมาใหม่พร้อมกับความรู้สึกว่าต้องตื่นมาเพื่อรับรู้ความจริงว่าเธอกลับมาสู่ยุคปัจจุบันแล้ว
“รู้สึกยังไงหรือคะ ก็แสบตาน่ะสิ”
คุณหมออมยิ้ม “หายแล้วมั้ง”
“พูดได้แล้วนี่” เสียงของพยาบาลคุยกับหมอ
ฟากคนป่วยมองไปรอบๆ ตัว ก่อนนับดาวจะนึกออกว่าตัวเองหมดสติอยู่ในร้านเช่
