ฮั่นหลิวตี้ผุดยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก
***‘ข้าชั่วร้าย และไร้ความปรานีกว่าที่เจ้าคิด’***
ฮั่นหลิวตี้พูดขึ้นเสียงเย็นเยียบ “และเจ้าคิดว่าที่ข้าจงใจกีดกันเจ้ากับนาง ข้าไม่รักนางหรือไง”
โรมิวลุสนิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าฮ่องเต้จะตรัสเช่นนี้ออกมา “แต่ถ้านางเป็นสตรีของฝ่าบาทแล้ว กระหม่อมก็มิบังอาจคิดถึงนางในแง่ชู้สาวอีก” โรมิวลุสพูดอย่างตัดใจ หัวใจบุรุษปวดหนึบ แต่ต้องยอมจำนนให้แก่โชคชะตาที่ฟ้าไม่ลิขิตชีวิตให้นาง
มาเป็นคู่ของเขา
“ดี! ดีมากที่รู้ว่าควรทำอะไร ไม่ควรทำอะไร ข้าเสียดายเจ้านะ แต่อย่างไรเจ้าก็ต้องร่วมขบวนไปกับค้าขายผ้าไหมครั้งนี้ ข้าตัดสินใจไปแล้ว”
ถึงอย่างไรฮั่นหลิวตี้ก็ไม่ไว้ใจให้โรมิวสุสอยู่เป็นหอกข้างแคร่ แค่เห็นหน้า พระองค์ก็อยากอัดให้น่วม ติดที่ว่าเขาเป็นทูต พระองค์ไม่อยากทำอะไรที่กระทบกระเทือนถึงความสัมพันธ์ทางการทูต แค่เรื่องที่พระองค์ทำวันนี้ก็คงกระทบจิตใจโรมิวลุสนี่มากแล้ว
โรมิวลุส
