“เจ้ากลัวพวกนางกำนัลขันทีจะได้ยินเช่นนั้นหรือ เจ้าไม่ต้องกลัว” พูดจบฮ่องเต้จอมเกเรก็ส่งพระสุรเสียงเข้มออกไป “ใครอยู่ข้างนอก ออกไปหน้าตำหนักให้หมด ถ้าข้าไม่เรียกไม่ต้องเสนอหน้าเข้ามา ข้าต้องการอบรมหลานสาวฮองเฮาตามลำพัง”
“น้อมรับพระบัญชา” เสียงขานรับจากด้านนอกดังขึ้นเบาๆ ก่อนทุกอย่างจะกลับมาเงียบสงบดังเดิม ฮั่นหลิวตี้อมยิ้มหันไปมองคนงามที่นอนหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธปนอาย
“คราวนี้เจ้าพอใจหรือยัง ถึงข้าจะตีเจ้าแรง เจ้าจะส่งเสียงร้องดังแค่ไหน ก็ไม่ต้องอายแล้ว”
จางหยูเฟยอยากจะหายตัวไปให้พ้นๆ “ฝ่าบาทหน้าไม่อาย”
“ใช่ ข้ายอมรับ แล้วยังไงล่ะ แต่ข้าไม่อยากเถียงกับเจ้าแล้ว ข้าอยากลงโทษเจ้ามากกว่า เจ้ามีคดีติดตัวมาเยอะ ทั้งไม่อบรมบ่าวในจวน ทั้งเรื่องนินทาฮ่องเต้ นำความเสื่อมเสียมาให้ข้า หาว่าข้าอ้วนลงพุง หน้าผากกว้าง เจ้าช่างน่า... ตีแรงๆ”
พระหัตถ์ขาวผ่องถอดชุดคลุมออกอย่างชำนาญแล้วโยนไว้ข้างเตียง จา
