เด็กน้อยก้มหน้ามองพื้นอย่างรู้สึกผิด “ซารังขออภัยเจ้าค่ะ ซารังคิดถึงท่านแม่ เลยอยากออกไปตามหาท่านแม่ แต่ก็ตามหาไม่เจอ ทีแรกก็นึกว่าเจอ แต่ไม่ใช่ท่านแม่ข้า”
จางหยูเฟยลุกขึ้นยืนแล้วพาเดินไปนั่งในเรือนพัก โดยที่หลินเอ๋อร์เข้าไปตรวจดูความเรียบร้อยก่อนแล้ว
“ต่อไปนี้เจ้าต้องห้ามก่อเรื่องอีกรู้หรือไม่ ข้าบอกแล้วว่าท่านแม่ของเจ้ากำลังรีบกลับมาหาเจ้า แล้วถ้ากลับมาแล้วหาเจ้าไม่เจอจะทำอย่างไร” นางจำเป็นต้องหลอกเด็กไปก่อนเพราะเกรงจะก่อเรื่องอีก
“ซารังผิดไปแล้วเจ้าค่ะ”
“ไม่เป็นไร คนเราทำผิดกันได้ แต่อย่าทำผิดบ่อย ต่อไปก็อย่าหนีออกไปจากจวนอีกก็พอ” พูดมาถึงตรงนี้จางหยูเฟยก็ให้เศร้าลึกๆ ในใจ ไม่รู้เมื่อไรจะได้กลับจวน หรืออาจจะไม่ได้กลับอีกแล้ว
“ซารัง เจ้าดูอ้วนขึ้นมาก ใครกันที่ดูแลเจ้าดีขนาดนี้” จางหยูเฟยวกกลับมาที่เรื่องซารังน้อย นางเป็นห่วงแทบแย่ กลัวว่าซารังจะลำบาก แต่ที่ไหนได้ กลับตรงกันข้ามกับสิ
