ทันใดนั้นเสียงของแฟ้มเอกสารตกอย่างดังหน้าห้องทำงาน ชายหนุ่มและหญิงสาวจับตาไปยังหน้าต่างห้องพร้อมกันเห็นเลขาในแผนกของตนมองมายังเขาและเธอสามคน มีชิดชนก โฉมฉาย และโกมินทร์ พวกเขาวิ่งไปอย่างแตกตื่น รัมภาจึงรีบติดกระดุมทันที
“กลับบ้านกันเถอะพวกเรา” นครินทร์พูดขึ้นและยืนข้างเธอ
“คุณกลับก่อนเลย...ฉันต้องไปดูสถานที่”
“คุณนิรุจไปดูแล้ว...คุณกลับบ้านไปแต่งตัวกับผมเถอะ”
“ไม่ได้...งานนี้สำคัญมากมีรัฐมนตรีหลายท่านมา...” หญิงสาวลุกขึ้นนั่งใส่กระดุมเสื้อ
“งั้นเราไปด้วยกัน” นครินทร์มองใบหน้าของเธอที่แดงก่ำด้วยความเขินอาย
“ค่ะ” หญิงสาวลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้องพร้อมเขา รัมภาเห็นเลขาที่มองเธอและเขา อาจจะมีอะไรกันในห้อง กำลังยืนคุยกันสัพเพเหระกัน พวกเธอจึงหันไปเห็นรัมภาที่เดินข้างๆ นครินทร์ รัมภาส่งสายตาพิฆาตมองมายังสามคนที่ไปแอบมองเธอยิ้มกว้าง แล้วเธอก็เดินจากไป
“รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกเลย...คุณชิดชนก”
