อารมณ์หงุดหงิดโมโหทำให้วิทิตเริ่มขาดสติ ตามเข้าฟาดฟันปล่อยหมัด ศอก เข่า เตะใส่ภครัฐ แต่เตะได้เพียงอากาศเท่านั้น
“เฮ้ย! จับมันเอาไว้ กูจะต่อยมันให้ร่วง ไอ้ห่านี่ แน่จริงหลบทำไมวะ” วิทิตพูดอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นภครัฐเอาแต่หลบเลี่ยง วิ่งปรู๊ดปร๊าดไปโน้น มานี่ยังกะปรอท
“มันหนีไปแล้วพี่” วิทิตบอกลูกพี่ที่ยืนหน้าเครียดอยู่อีกด้าน
“ตามจับมันสิวะไอ้โง่” คงไทตะโกนลั่นอย่างไม่สบอารมณ์
“ไอ้ขี้ขลาดตาขาว แน่จริงอย่านี่สิวะ” วิทิตตะโกนลั่น
คงไทมองอย่างหงุดหงิด แต่ไม่ได้ตามไปเพราะดูท่าว่าวิทิตจะจัดการมันไม่ได้เหมือนเคย...
“อยู่ให้โง่หรือไง” ภครัฐวิ่งหนีกวดเท้าสุดฤทธิ์ ใครจะบอกว่าเขาขี้ขลาดตาขาวก็ช่าง แต่อยู่ให้อีกฝ่ายกระทืบมันก็ไม่ใช่เหตุ การถอยไม่ใช่การยอมแพ้เสมอไป แต่เป็นการตั้งหลักไว้รับต่างหาก
“พี่รัฐ ทางนี้ พี่รัฐ” เสียงใสๆ ที่เรียกอยู่ใกล้ๆ ทำให้ภครัฐชะงักแล้วหันไปมอง เป็นมัดไหมนั่นเอง เ
