“จะไปนอนตรงโน้นหรือว่าจะออกไปนอนนอกห้อง”
“ก็ได้จ้ะ”
ภครัฐแกล้งเดินหันหลังให้ มุกอันดาเห็นดังนั้นก็ล้มตัวลงนอน ตะแคงข้างให้ชายหนุ่ม แต่...
“ว้าย!!! พี่รัฐบ้าขึ้นมาบนเตียงทำไม ลงไปเลยนะ” มุกอันดาร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ เขาก็ขึ้นมาบนเตียง สวมกอดเธอไว้แนบอก
“อย่าดิ้นสิ นอนกอดกันอุ่นดีออก เคยได้ยินไหม หนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาว” ภครัฐกอดรัดร่างน้อยเอาไว้แนบอก กดปากลงหอมแก้มและเส้นผมของเจ้าหล่อนซ้ำๆ
เพราะแผลที่ยังเจ็บอยู่ ทำให้มุกอันดาได้แต่ฮึดฮัดขัดใจ จะดิ้นมากก็กลัวปวด คนอะไรไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ เธอบ่นอุบแต่ต้องยอมให้เขากอดแนบอกเพราะอ่อนเพลียเกินจะต่อสู้ได้ ในที่สุดก็เผลอหลับด้วยความอ่อนแรง
ภครัฐยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นคนในอ้อมแขนสงบลง เขาก้มมอง พยายามไม่ขยับแขนมากนักกลัวหญิงสาวจะตื่น แล้วริมฝีปากอุ่นก็ประทับจุมพิตที่หน้าผากสวยบางเบาอย่างทะนุถนอม
“หลับเถอะนะ พี่จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน”
