“ไม่คิดจะขอบคุณสักคำหรือไง” คนหน้ามึนเอ่ยถาม
“ไม่จำเป็น คนเราทำอะไรหวังผลก็แบบนี้แหละ เรียกร้องจะเอานั่นเอานี่ ฉันไม่ได้ขอให้คุณช่วยเสียหน่อย และก็ออกไปได้แล้ว ฉันจะฉี่”
“ดุชะมัด แต่พี่กลัวน้องมุกเป็นอะไรไป พี่เฝ้าอยู่ในห้องน้ำด้วยดีกว่า”
“ไม่ได้ คนบ้า คุณอยู่แล้วฉันจะฉี่ได้ยังไงล่ะ”
“พี่อยากอยู่เป็นเพื่อนนี่นา เดี๋ยวหกล้มในห้องน้ำไปจะทำยังไง เอาเป็นว่าไม่มองแล้วกัน ทั้งๆ ที่พี่ก็เห็นหมดทุกซอกทุกมุมแล้ว”
“เอ๊ะ! อย่ามากวนอารมณ์นะ คนทะลึ่ง ลามก” เธอต่อว่าหน้าแดงก่ำ
“พี่หันหลังให้ก็ได้ โอเคนะ” ภครัฐไม่อยากกวนอารมณ์คนป่วย เขายังต้องมีเรื่องคุยกับเธออีกหลายเรื่องเพื่อให้เข้าใจตรงกัน ดังนั้นไม่สมควรที่จะทะเลาะกันในตอนนี้
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มหันไปแล้ว มุกอันดาจำต้องค่อยๆ ยกผ้าถุงโรงพยาบาลขึ้น สายตาก็เหลือบมองเขาอยู่ไม่ยอมวาง ใจเต้นแรงเพราะกลัวเขาจะหันกลับมา แต่เขาก็ยังยึดมั่นคำเดิม นั่นคือ
