“พี่มรรคจะอยากทานของหวานอะไรกันตอนนี้คะ”
มัดไหมพูดอายๆ เมื่อเข้าใจความต้องการของคนที่แนบชิดกับเธออยู่
“เพราะชีวิตพี่ขาดหวานไม่ได้ยังไงล่ะคะ” มรรคก้มลงกระซิบ หอมแก้มน้อยหอมกรุ่นของน้อง มัดไหมก้มหน้าขัดเขินเมื่อลมหายใจร้อนๆ เป่ารดกับซอกคอและใบหน้าของเธอถนัดถนี่
กลิ่นสาบสาวหอมจรุงจิต มรรคเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำมารินใส่แก้วให้น้อง ทั้งสองดื่มน้ำแก้กระหายให้คลายร้อนจากการเดินทาง ก่อนที่มือหนาจะจูงมือน้อยขึ้นห้องนอน
“พี่มรรคจะ... กินเลยเหรอคะ” มัดไหมขวยเขินเดินตามพี่มรรคมาจนแทบขาขวิด
“กินอะไรคะ”
เสียงนิ่งหันมาถาม ทำให้น้องน้อยหน้าแดงจัด เมื่อคำถามของเขากลายเป็นเธอเองที่คิดลึก แต่เขาไม่ได้คิดอะไรเลยสักนิด
“พี่มรรคแกล้งไหม” มัดไหมหยุดกึก ก้มหน้างุดด้วยความอาย
“แกล้งอะไรคะ พี่แค่ถามว่ากินอะไร เพราะไหมถามพี่ว่า พี่มรรคจะกินเลยเหรอคะ”
มรรคก้มหน้าลงพยายามจ้องกับดวงตาที่มองพื้นหลบเขาเป็นพั
