“แล้วเขาเป็นยังไงบ้างล่ะลูก” เสียงที่อ่อนลงของคุณกาญจนาทำให้ภครัฐมีสีหน้าดีขึ้นมานิดหนึ่ง อย่างน้อยมารดาก็ยอมใจอ่อนเปิดใจรับมุกอันดา
“เธอเสียเลือดไปมากครับ กว่าจะถึงมือหมอเพราะผมต้องคอยยิงสกัดพวกมันเอาไว้ ก่อนที่มรรคจะมาช่วยเรา” ภครัฐถอนใจอย่างหนักหน่วง ความกังวลเพิ่มมากขึ้นมาอีกเมื่อหมอยังไม่ได้ออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“พี่รัฐกลับไปพักก่อนเถอะครับ ทางนี้ผมกับไหมจะดูแลเอง” มรรคเอ่ยขึ้นในที่สุดเมื่อเห็นสภาพของภครัฐ
“พี่อยากอยู่จนรู้ว่ามุกปลอดภัยดี พี่อยากเฝ้าเขาอยู่ที่นี่ ไม่อยากไปไหน”
“ตามใจพี่รัฐนะครับ” มรรคพยักหน้าไม่คัดค้าน เขาไม่ได้สนใจคุณกาญจนาอีก แต่กุมมือนิ่มของน้องน้อยที่คอยแต่ชะเง้อมองประตูห้องฉุกเฉินอย่างปลอบโยน โดยการพาไปนั่งและตบหลังมือเบาๆ
มัดไหมพิงศีรษะกับบ่ากว้างของมรรคด้วยจิตใจที่เป็นกังวลห่วงใยคนที่อยู่ภายในห้องฉุกเฉิน
“นี่เหรอหนูมุกอันดา”
คุณกาญจนามองรูปร่างหน้าตาผิวพ
