ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้วที่กีรติกากลับมาอยู่กรุงเทพ หญิงสาวรับงานออกแบบจากหลายๆ บริษัทมันทำให้เธอทำงานเพลินจนลืมเรื่องที่คุยกับวิคเตอร์ครั้งสุดท้าย
จนกระทั่งวันนี้ทนายของบริษัทที่คุณสุธีบริหารงานอยู่ก็นัดให้เธอออกมาคุยที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับคอนโดมิเนียมของหญิงสาว
“สวัสดีครับคุณกีรติกาใช่ไหม”
“ใช่ค่ะคุณทนายใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ เชิญคุณกีรติกานั่งก่อนครับ”
“ขอบคุณค่ะ คุณเรียกฉันว่ากรีนก็ได้ มีอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ”
“เรื่องหุ้นของบริษัทครับ”
“หุ้นของบริษัทเหรอคะ พ่อฉันขายให้คุณสุธีไปแล้วถ้าคุณจะคุยเรื่องหุ้นก็น่าจะคุยกับคุณสุธีมากกว่านะคะ”
“แต่พ่อคุณไม่ได้ขายหุ้นทั้งหมดนะครับ”
“อะไรนะคุณหมายความว่ายังไง”
“พ่อคุณขายหุ้นไปแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์เองนะครับ ส่วนอีก ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เขาเหลือไว้ให้คุณนะครับ คุณสุธีไม่ได้แจ้งเรื่องนี้ให้คุณทราบเหรอ”
“ไม่ค่ะฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย”
