กีรติกาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะกดโทรออกไปหาเบอร์ที่ไม่เคยติดต่อกันมานานถึงสองเดือน
“สวัสดีกรีนคิดถึงฉันเหรอถึงโทรมาหาฉัน”
“สวัสดีค่ะคุณวิคเตอร์ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“ฉันก็อยากจะคุยกับเธอเหมือนกัน เราไม่ได้คุยกันนานแล้วเธอใจร้ายมากนะที่คิดต่อฉันมาเลย”
“วันนี้ฉันก็โทรหาคุณแล้วนี่คะ”
“ที่โทรหาเพราะมีเรื่องจะคุยกับฉันใช่ไหมล่ะ ถ้าไม่มีเรื่องจะคุยเธอก็ไม่คิดจะโทรหาฉันเลย”
“แล้วทำไมฉันจะต้องเป็นฝ่ายโทรหาคุณด้วยล่ะคะ คุณก็ไม่คิดจะโทรหาฉันเหมือนกัน”
“น้อยใจเหรอ”
“เปล่าหรอกฉันไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลย”
“แต่ฉันน้อยใจนะ”
“นั่นมันก็เรื่องของคุณค่ะ ที่ฉันโทรมาวันนี้ก็แค่อยากจะถามอะไรสักอย่างไม่ได้อยากจะมาฟังคุณบ่นน้อยใจหรอกนะคะ”
“ฉันจะตอบทุกคำถามของเธอถ้าเธอออกมาเจอฉัน เรานัดเจอกันที่ไหนดีล่ะ”
“เราไม่จำเป็นต้องนัดเจอกันหรอกค่ะ แค่คุยทางโทรศัพท์ก็น่าจะพอแล้ว”
“แต่ตอนนี้ฉันอยู่กรุงเทพนะ
