หนูตัวหนึ่ง
1379 คำ
ตอนที่ 7
หนูตัวหนึ่ง
คุณผู้อ่านใจเย็นกันก่อนนะ อย่าเพิ่งตำหนิ มะลิ ว่าทำไมหล่อนต้องหนีด้วยย่ะ! ทั้งที่หล่อนเสนอหน้าตั้งแต่ตอนอ่านนิยายว่าอยากมาช่วยราเชนท์ แท้ๆ แถมเจอหน้าตัวร้ายไม่ทันไร หล่อนก็กินตับเขาไปเรียบร้อยแล้ว
ใจเย็นๆ
มะลิ ขออธิบาย ความจริงนอกจากไม่กล้าเผชิญหน้าตรงๆแล้ว ตอนนี้เธอรู้สึกเขินแปลกๆ อาการเป็นแบบยังไงดี อธิบายไม่ถูก เอาเป็นว่าขอเวลารวบรวมสติสักพัก
อีกอย่างงานนี้ ราเชนท์ น่าจะมาดูลาดเลาอะไรบางอย่าง แม้ปกติเขาเองจะไม่ค่อยปรากฏตัวตามงานเลี้ยงลักษณะมากนัก เขาอาจจะมาหาข้อมูลสำคัญแน่ๆ
ช่างเถอะ! เขาน่าจะกลับไปแล้ว ออกไปดีกว่า
“อ๊ะ!!”
เธอร้องเสียงหลงอย่างตระหนก เมื่อเปิดประตูห้องน้ำไป แล้วพบหน้าหล่อเหลาของ ราเชนท์ ยืนอยู่ด้านหน้า แต่ไม่ทันจะตั้งตัว ร่างของเธอก็ถูกดันกลับเข้าไปในห้องน้ำตามเดิม
คลิ๊ก!
ประตูถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว
“คะ..คุณราเชนท์เข้ามาทำไมคะ?”
เธอถามเสียงสั่นระริก ทว่ามุมปากอีกฝ่ายยกโค้งขึ้น
“ฉันมาตามจับหนูตัวหนึ่ง”
“หนู! ตะ..แต่ในนี้ไม่มีหนู”
ไม่นะ! เขาไม่ได้หมายถึงเธอใช่มั้ย?
“มีซิ! หนูตัวแสบซะด้วย”
นิ้วเรียวแข็งดันปลายคางมนของเธอให้เงยขึ้นมาสบตา ดวงตาคู่สีนิลมองเธออย่างลุ่มลึก เพียงแค่นั้นลมหายใจของมะลิก็เหมือนเริ่มจะติดขัด
“นะ...หนู คือมะลิตามเจ้านายมาทำงานค่ะ คุณราเชนท์สบายดีนะคะ” เอาน่า ทักทายตามมารยาทพื้นฐานทั่วไปก่อน เรื่องอื่นค่อยๆอธิบายอีกที
“หือ”
คิ้วหนาของ ราเชนท์ เลิกสูงขึ้น “คิดว่ายังไงละหนูมิลลิ?ฉันโดนปั่นป่วนระบบขนาดนั้น แถมหนูตัวแสบยังคงลอยหน้าลอยตาหายออกมาจากสำนักงานฉันอย่างไร้ร่องรอย ฉันควรต้องสบายดีอยู่ใช่ไหม?”
น้ำเสียงเข้มแหบพร่าเล็กน้อย เมื่อหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ จนลมหายใจอุ่นร้อนรดรินข้างแก้มนวล
“หนูไม่รู้ว่าหนูออกมาได้ยังไง”
ไม่ได้โกหกสักนิดเดียว เพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า จู่ๆถึงไปโผล่ที่อื่นได้ ทว่าคำตอบนั้นเหมือนจะไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับอีกฝ่ายสักเท่าไหร่
“เธอคิดว่าฉันควรจะจัดการเจ้าหนูเกเรตัวนี้ยังไงดี”
นิ้วเรียวแข็งไล้ยัง เรียวปากจิ้มลิ้มช้าๆ
แผ่นหลังของเธอถูกดันจนชิดกับผนังห้อง ชั่วขณะหนึ่ง มะลิ พลันนึกถึงฉากอีโรติคของนิยายหลายเรื่องในห้องน้ำ แต่สำหรับเธอตอนนี้มันไม่โรแมนติกเลยสักนิดเดียว
“หนูขอโทษละกันค่ะที่ละลาบละล้วงเข้าไป และหนูเองก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรออกมาสักอย่าง หนูสาบาน!” แค่ทำให้ระบบของ RN เป็นอัมพาตไปหกนาทีแค่นั้นก็ขั้นเทพละ อย่าหวังว่าหนูตัวกระจี๊ดอย่างเธอจะเอาอะไรในบิ๊กดาต้านั้นออกมาได้
“หนูสัญญาว่าต่อไปจะไม่ก่อกวนระบบของคุณให้วุ่นวายอีก และหนูจะคอยป้องกันไม่ให้ภูมินทร์เขาไปรังแกคุณได้ ต่อไปหนูจะปกป้องคุณเองค่ะ”
“ปกป้องฉัน?”
หัวคิ้วของ ราเชนท์ ย่นเข้าหากันอีกครั้ง
“ค่ะ หนูจะปกป้องคุณ”
“พรืดๆๆๆ” หน้าหล่อเหลาที่เก๊กอยู่นานสองนาน ขำร่าออกมาเสียงดังลั่นอย่างไม่ใส่ใจว่าใครจะได้ยิน คล้ายว่านี่คือประโยคที่ตลกที่สุดในชีวิตที่เคยได้ยินมา
นอกจากเป็นหนูตัวแสบ! ยังเป็นปลาไหลใส่สเก็ตอีก!
“คนที่เพิ่งเข้าไปปั่นป่วนฉัน แถมหลอกนอนกับฉัน มาพูดว่าจะปกป้องฉันเนี่ยนะ!”
“หนูไม่ได้หลอกคุณซะหน่อย”
เขาต่างหากที่ให้ลูกน้องพาเธอไปที่ห้อง
และเธอก็แค่เคลิบเคลิ้มไปกับเขาแค่นั้นเอง แม้ในใจจะยอมรับอย่างที่สุดว่า เขาหล่อ กร้าวใจ แต่เธอไม่ได้หลอกเขาแม้เพียงนิด
“งั้นก็พิสูจน์ซิ”
“พิสูจน์ยังไง? อื้อ...”
ไม่ทันจะเอ่ยอะไรต่อ เสียงของเธอก็หลุดหายลงไปในลำคอ เมื่อริมผีปากอุ่นร้อนกดประทับยังเรียวปากอิ่มของเธอ ทันทีที่เธอเผยอเรียวปากออก ลิ้นสากร้อนก็รุกเข้ายังโพรงปากนุ่ม
ตัวร้ายสุดหล่อบดเคล้าจูบเธออย่างหนักหน่วง เนิ่นนาน ขณะที่อุ้งมือหยาบกร้านลูบไล้ยังโคนขาอ่อนด้านใน ถลกชายกระโปรงชุดเดรสสีเนื้อเธอขึ้นอย่างย่ามใจ ก่อนจะหยุดยังขอบแพนตี้ตัวสวย
“อื้อ...”
ลมหายใจเธอคล้ายจะขาดห้วง เขาถึงถอดถอนริมผีปากออก ทว่าดวงตาคู่สีถ่านแสนมีเสน่ห์นั้นก็ยังคงมองเธออย่างลุ่มลึก ก่อนที่หน้าหล่อเหลาจะกระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหูของเธอ
“พิสูจน์ว่าเธออยากจะปกป้องฉันจริงๆไงละ ไม่ใช่หลอกนอนกับฉันแล้วหนีออกมาไม่รับผิดชอบแบบนี้”
บ้าไปแล้ว! เธอจะต้องรับผิดชอบอะไรอีก
ในเมื่อคืนนั้นเขาเองก็โหมกระหน่ำใส่เธอเสียขนาดนั้น
“มิลลิต้องรับผิดชอบยังไง? คือหนูสาบานได้เลยนะว่า ไม่มีข้อมูลอะไรของคุณที่รั่วไหลมาทาง TIT เลยแม้แต่น้อย”
“เรื่องนั้นฉันรู้”
หน้าหล่อเหลายังคงซุกไซ้อยู่ข้างซอกคอขาวไม่ยอมห่าง
มันแปลกมากที่เขาคิดถึงกลิ่นนี้ที่ติดอยู่ในเสื้อผ้าและเตียงนอนไม่ยอมจางหาย
“และอีกอย่างหนูมากับคุณช่อฟ้า อีกแปบหนูก็คงต้องกลับแล้ว เดี๋ยวเจ้านายเรียกหา”
เขาน่าจะรู้แล้วว่าเธอคือเด็กรับใช้ในบ้านของนางเอก ผู้หญิงที่เขาแก่งแย่งชิงกับพระเอกมาตลอด ทว่ามันแปลกมากที่เขาไม่เคยสังเกตว่า บ้านของ ช่อฟ้า รัตนาโสภา มีผู้หญิงรับใช้หน้าตาจิ้มลิ้มนี้อยู่
อาจเพราะเขาไม่เคยคิดจะใส่ใจ
“มะลิๆๆ อยู่ไหน”
เสียงเรียกอยู่หน้าห้องน้ำ ทำให้เธอดันกายของเขาออกห่าง คิ้วหนาของราเชนท์ ย่นเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทีของหนูตัวแสบที่จะหาทางหนีเขาอีกแล้ว
ชายหนุ่มก้มหน้ามาใกล้ กดจมูกโด่งยังปรางแก้มของเธออย่างหนักหน่วง “เธอสร้างวีรกรรมไว้เยอะอย่าคิดว่าจะหนีฉันพ้นนะ ...เธอคงต้องชดใช้ให้ฉัน มะลิ!”
.
.
คฤหาสน์รัตนโสภา
“ทำได้ดีกว่าที่ฉันคิดไว้นะมิลลิ ดีกว่าที่ลูกน้องฉันทำได้อีก”
ภูมินทร์ เอ่ยบอกเมื่อมะลิ ลงมาพบเขาที่ห้องรับแขกของบ้านรัตนโสภาในเช้าวันต่อมา ส่วนช่อฟ้า นางเอกของเรื่องขอตัวไปทำสปาอยู่ด้านบน ด้วยคาดว่าพระเอกของเรื่องน่าจะคุยในเรื่องซีเรียส
“ความจริงมิลก็มั่วๆไปค่ะ มิลลิไม่เก่งอะไรเลย”
มะลิก้มหน้าอย่างถ่อมตัว พลางเหลือบมองรูปร่างหน้าตาของพระเอกในนิยายที่ตัวเองหลงไหลอย่างพินิจพิจารณา
ภูมินทร์ มีรูปร่างสูงโปร่งแต่เหมือนจะเตี้ยกว่า ราเชนท์เล็กน้อย ผิวกายออกขาวกว่าตัวร้าย ใบหน้าหล่อนั้นออกไปทางอาตี๋น่าจะมีเชื้อสายจีน หางตาหรี่เรียวทาบทับด้วยคิ้วหนา โดยรวมก็หล่อสะอาด ดูดี เหมาะกับบทพระเอกนะ
แต่มะลิมองยังไง ราเชนท์ ก็หล่อเท่ห์ เร้าใจกว่าเยอะ
ยิ่งนึกถึงหน้าคมเข้มที่บิดเหยเก และเรือนร่างเปล่าเปลือยแน่นเครียดที่โยกขยับบนตัวเธอแล้ว ลำคอของ มะลิ ก็เริ่มจะแห้งผากคล้ายหิวกระหาย
เต็มสิบให้พันคะแนน! ยังไงเธอก็เทใจให้ตัวร้ายมากกว่า
“ตอนนี้แค่ทำให้มันหงุดหงิดเท่านั้น ฉันอยากให้มิลลิทำมากกว่านั้นอีก ในงานแถลงข่าวเซ็นต์สัญญาของ RN กับเวิลด์แบงค์อีกไม่กี่วันที่จะถึงนี่”
คำบอกของ พระเอกทำให้ มะลิตาลุกวาว
อะไรกัน!! ภูมินทร์
นายจะกลั่นแกล้งตัวร้ายของฉัน ไปถึงไหนกันนี่
- ผู้เขียน
