ตอนที่ 7 | เอาใจ
1236 คำ
เช้าวันต่อมา
โรสรินตั้งใจตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อที่จะทำอาหารเอาไว้รอชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่ในห้องนอน เรื่องทำอาหารเธอก็พอจะทำเป็นอยู่บ้าง แต่ก็ทำเป็นแค่เมนูง่ายๆ ไม่ได้ยุ่งยากอะไร
แต่พอเข้าไปในห้องครัวก็พบกับความว่างเปล่า โรสรินลืมไปเลยว่าตอนนี้เธออยู่ที่โรงแรมไม่ใช่ที่บ้าน จึงไม่มีเนื้อสัตว์หรือผักต่างๆ ที่เอาไว้ทำอาหาร
ร่างบางนั่งคิดอยู่สักพักก่อนจะมองไปเห็นเบอร์โทรที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้ ไม่ว่าจะเป็นร้านอาหาร สั่งของกินของใช้ ไม่ว่าจะต้องการอะไรทางโรงแรมก็มีบริการหมด
โรสรินไม่รอช้ารีบกดเบอร์และโทรสั่งของที่เธอต้องการทันที ถ้าเป็นคนอื่นคงโทรสั่งอาหารเช้าแบบสำเร็จจากทางโรงแรมมาเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลามานั่งทำ แค่วางบนโต๊ะสวยๆ ก็จบ
ทว่าโรสรินไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นและเธอเลือกที่จะโทรสั่งให้พนักงานไปซื้อของและเครื่องปรุงสำหรับทำอาหารเช้าง่ายๆ ซึ่งจะเป็นเมนูอะไรไปไม่ได้นอกจากเมนูข้าวต้ม
นั่งรอไม่นานพนักงานก็เอาของมาส่งถึงห้อง โรสรินมีหน้าที่แค่รอจ่ายตังค์ ไม่ต้องเสียเวลาออกไปซื้อของเองด้วย ทำอะไรก็ง่ายและสะดวกสบายไปหมด
หญิงสาวเริ่มทำอาหารด้วยความตั้งใจและเธอก็สั่งของมาครบทุกอย่างไม่มีขาด ถึงจะเป็นเมนูง่ายๆ แต่เธอก็อยากทำออกมาให้อร่อยและดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
โรสรินทำทุกอย่างด้วยตัวเองเพื่อที่จะได้เอาใจฟาร์ริกซ์ วันแรกที่อยู่ด้วยกันเขาจะต้องประทับใจในตัวเธอ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รักแต่การได้อยู่ใกล้ชิดกันวันหนึ่งอาจจะทำให้เขาเปลี่ยนใจมารักเธอก็ได้
ใช้เวลาไม่นานข้าวต้มหมูสับก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ในใจโรสรินก็อยากจะทำข้าวต้มกุ้งตัวใหญ่ๆ จะได้ตักใส่ถ้วยสวยๆ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเขาจะแพ้กุ้งหรือเปล่า จึงเลือกเป็นหมูสับมาแทน เอาไว้ถามเขาก่อนว่าแพ้อะไรหรือเปล่าและเขาชอบเมนูไหนเป็นพิเศษ เธอจะได้เตรียมตัวทำให้ถูกใจเขาทุกอย่าง
นอกจากจะเตรียมอาหารเช้าเอาไว้รอหญิงสาวยังจัดการเตรียมชุดที่จะใส่ไปทำงานให้เขาด้วย พอถึงเวลาเธอก็รีบไปปลุกเขาทันที เพราะกลัวว่าเขาจะไปทำงานสาย
โรสรินมองใบหน้าหล่อที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงกว้าง ขนาดนอนหลับอยู่ฟาร์ริกซ์ก็ยังดูหล่อแบบนี้จะไม่ให้เธอตกหลุมรักเขาตั้งแต่วันแรกที่เห็นได้ยังไงกัน
“พี่ฟาร์ตื่นได้แล้วค่ะ” เสียงหวานปลุกชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่ตามหน้าที่ของตัวเอง
“เธอเข้ามาทำอะไร” ฟาร์ริกซ์เอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวเข้ามาในห้องนอน ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขา
“ก็มาปลุกพี่ฟาร์ไปทำงานไงคะ” โรสรินยิ้มกว้างพร้อมตอบชายหนุ่ม
“ฉันตื่นแล้ว” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงและท่าทางนิ่งเรียบไร้ความรู้สึก
“โรสเตรียมชุดทำงานเอาไว้ให้แล้วนะคะ” ร่างบางเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มที่สดใส
“เตรียมทำไม” ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วถามด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมเธอต้องทำตัวเหมือนกับคนที่แต่งงานเป็นสามีภรรยากันจริงๆ
“เอ่อ… พี่ฟาร์จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเลือกค่ะ” หญิงสาวรีบอธิบาย
“วันหลังไม่ต้องทำ”
“ค่ะ ถ้าพี่ฟาร์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกไปทานอาหารเช้าได้เลยนะคะ”
“ออกไปรอข้างนอกก่อนไป”
“ค่ะ”
ฟาร์ริกซ์มองตามหญิงสาวด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่เมื่อคืนเขากับเธอก็ได้คุยกันแล้วว่าต่างคนต่างอยู่ แต่ทำไมตื่นเช้ามาเธอถึงได้ดื้อและเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เขาแบบนี้
“คงจะทำเพื่อเอาใจ หวังจะได้เงินเยอะๆ สินะ”
ฟาร์ริกซ์พูดกับตัวเองเพราะผู้หญิงที่ยอมแต่งงานเพราะเงิน คงจะทำดีเพื่อหวังเงินจากเขาเท่านั้นและคงจะไม่ต้องการอะไรนอกจากเงิน
ร่างหนาลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะเลือกชุดใหม่มาใส่ แต่เขาก็ขี้เกียจและไม่อยากเสียเวลา จึงต้องยอมจำใจใส่ชุดที่หญิงสาวเลือกไว้ให้
“อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ” โรสรินพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องนอนพอดี เธอรีบยกถ้วยข้าวต้มที่เตรียมไว้มาวางบนโต๊ะอาหารทันที
“เธอสั่งมาเหรอ” ฟาร์ริกซ์มองถ้วยข้าวต้มตรงหน้าที่มีความดูดีทั้งหน้าตาและสีของน้ำซุบ ดูท่าทางแล้วเธอคงทำไม่เป็นและคงสั่งมารอเขาอย่างแน่นอน
“เปล่าค่ะ โรสทำเอง”
“….” ฟาร์ริกซ์ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กอย่างเธอจะทำอาหารเป็น ดูท่าทางเธอเหมือนลูกคุณหนูที่ทำอะไรเองไม่เป็นสักอย่าง
“ลองทานดูสิคะว่ารสชาติจะถูกปากพี่ฟาร์หรือเปล่า”
ฟาร์ริกซ์ตักข้าวต้มขึ้นมาชิมด้วยความสนใจ เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอทำอร่อยหรือเปล่าและเธอก็ทำให้เขารู้สึกตกใจมากขึ้นเมื่อรสชาติที่เธอทำออกมานั้นอร่อยมาก เรียกว่าอร่อยกว่าข้าวต้มที่บ้านเธออีก แต่จะให้ตอบว่าอร่อยก็กลัวว่าเธอจะได้ใจ
“ก็เหมือนข้าวต้มทั่วไป”
“พี่ฟาร์แพ้อาหารอะไรหรือเปล่าคะ” โรสรินถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้ เพราะต่อไปนี้เธอตั้งใจจะทำอาหารเช้าและอาหารเย็นรอเขาทุกวัน
“ไม่”
“แล้วพี่ฟาร์ชอบทานเมนูอะไรเป็นพิเศษคะ”
หญิงสาวยังคงถามต่อถึงแม้จะรู้ตัวดีว่าฟาร์ริกซ์ไม่อยากจะคุยด้วย แต่เธอก็ยังทำใจดีสู้เสือเผื่อว่าเขาจะเปลี่ยนใจยอมคุยกับเธอ
“ทำไม”
“โรสถามเอาไว้ค่ะ เผื่อว่าจะทำเป็น จะได้ทำให้พี่ฟาร์ทานได้”
“ไม่ต้อง”
คำปฏิเสธจากชายหนุ่มทำเอาหัวใจดวงน้อยเจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่คนอย่างโรสรินก็ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ หรอกนะ ถึงยังไงก็จะทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปและจะทำให้ดีที่สุดด้วย
“ค่ะ”
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบจนน่าอึดอัด เมื่อฟาร์ริกซ์เอาแต่นั่งทานข้าวต้มไปเงียบๆ และโรสรินก็ไม่รู้ว่าจะคุยจะถามอะไรเขาอีก ถ้าหากถามเยอะก็กลัวว่าเขาจะรำคาญ
เมื่อทานข้าวต้มเสร็จฟาร์ริกซ์ก็ลุกขึ้นและเดินออกไปทันที โดยที่ไม่พูดไม่บอกอะไรหญิงสาวเลยสักคำ
โรสรินมองตามหลังชายหนุ่มด้วยความน้อยใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี นอกจากปล่อยวางและตั้งใจทำทุกอย่างให้ออกมาดีที่สุดและเธอก็ได้แต่หวังว่าสักวันเขาจะรักเธอ...
..
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
สู้ต่อไปโรสริน!!
- ผู้เขียน
