วันต่อมา…
เป็นอีกวันที่ฟาร์ริกซ์ใช้เวลาทั้งหมดอยู่ในบ้านกับลูกสาวไม่ออกไปไหน ชีวิตเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากชีวิตของโรสรินเมื่อไม่กี่วันก่อนเลยสักนิด พอได้มาอยู่แบบเดียวกับที่เธอเคยอยู่ เขาถึงได้รู้ถึงความรู้สึกที่เธอเคยผ่านมา
ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่เงียบเหงา ความรู้สึกที่ไม่เหลือใคร มันโดดเดี่ยวอ้างว้างจนฟาร์ริกซ์เองก็อธิบายความรู้สึกนี้ไม่ถูก เพราะเขาเองก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย
ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องดังขึ้นทำให้ฟาร์ริกซ์ที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่สะดุ้งตื่นจากภวังค์
“เข้ามา” น้ำเสียงนิ่งเรียบเอ่ยอนุญาตคนที่อยู่ด้านนอก
“พี่ฟาร์ไม่ไปทำงานเหรอ?” เฟญ่าเดินเข้ามาถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วง ช่วงนี้เธอว่างไม่ค่อยได้ออกไปไหน ก็เลยมีเวลาอยู่กับพี่ชายอย่างเต็มที่
“ไม่” น้ำเสียงนิ่งเรียบตอบกลับเพียงสั้นๆ โดยที่ไม่ได้สนใจมองคนที่ถามเลยสักนิด
“เฟย์ให้คนไปตามหาพี่โรสแล้วนะ”
หญ
