“นี่มันอะไรกันคะคมเพชร” เมื่อคมเพชรพาจันทร์เจ้าขามาถึงห้องรับแขก คนที่นั่งรอเขาอยู่หลายชั่วโมงถึงกับร้องถามเสียงลั่น...
จันทร์เจ้าขาผงกหน้ามามองเห็นวาววารี หล่อนสะบัดหน้ามองใหม่เพื่อความแน่ใจ... แต่แววตาร้ายและเสียงบาดแก้วหูแบบนี้น่าจะมีอยู่คนเดียว...
“ขอร้องค่ะ ปล่อยฉันลง” หล่อนกระซิบบอกเขา...
คมเพชรปล่อยหล่อนลงอย่างง่ายดาย จันทร์เจ้าขาจึงเข้าใจว่าเขาต้องการให้วาววารีเห็นว่าหล่อนไม่สำคัญ ทั้งที่จริงแล้วคมเพชรต้องการปกป้องหล่อนจากการรุกรานของวาววารีให้ถนัดมือมากกว่า...
“พวกคุณคงมีเรื่องให้คุยกัน ฉันขอตัวก่อนนะคะ” จันทร์เจ้าขาเดินเลี่ยงออกไป... หล่อนเหมือนยังไม่หายเมาถึงได้เดินกลับห้องที่หล่อนมานอนคืนแรกที่ถูกคมเพชรพังไประตูไปช่างยังซ่อมไม่เสร็จด้วยซ้ำ...
“คุณกลับเถอะแหวน... เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว”
“แต่ฉันมี เราต้องคุยกันนะคะคมเพชร ฉันขอให้คุณเปลี่ยนใจได้ไหมคะ คุณควรเลือกฉันมาก
