พุดตานรู้สึกตัวอีกครั้งก็ยามเย็นของอีกวันแล้ว เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ มองยังเพดานด้านบนที่เป็นห้องสี่เหลี่ยมที่เธอเห็นเมื่อครั้งแรกที่มาอยู่ที่นี่ เธอมองไปยังด้านขวาที่ตั้งโลงศพที่ยังคงอยู่เช่นเดิม ส่วนนางกำนัลทั้งสองและขันทีหนุ่มที่นางพบเจอเมื่อวันวานยังคงอยู่ พวกเขากลับไม่กล้าสบสายตาเธอ เธอค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพวกเขาถอยร่นไปแทบจะชิดผนังกำแพง
พุดตานตั้งสติโดยด่วนและคิดว่าพวกเขาคงเป็นสาวใช้ หรือนางกำนัล ส่วนเด็กหนุ่มคนนั้นคงเป็นขันทีแน่ๆ เพราะมองรวมๆ แล้ว ที่นี่คงไม่ใช่บ้านของผู้คนทั่วไป หรือบ้านขุนนางแต่อย่างใด เมื่อดูสิ่งของที่อยู่ในห้องนี้ดูมีราคาสูงค่ายิ่งนัก คงเป็นตำหนักของพระราชวงศ์ ทำให้เธอย้อนคิดได้ว่า เหล่านางกำนัลเรียกเธอว่า ไป๋ฟูเหริน ฟูเหรินแบ่งออกเป็นหนึ่งฟูเหรินใช้เรียกสนมหรือผิงเฟยของเจ้าแคว้นหรือต้าหวาง สองฟูเหรินใช้เรียกบรรดาภรรยาเอกของขุนนาง ส่วนอนุภรรยาหรือเมียน้อยจะใช้คำว่า
