“มีอะไรหรือเปล่าเพคะ” ม่านถัวเอ่ยถามด้วยความสงสัยเห็นว่าพุดตานเงียบไปนาน
พุดตานกลับรู้สึกไม่คุ้นชินที่ม่านถัวและพวกนางใช้คำพูดลงท้ายว่า พระเจ้าค่ะ หรือเพคะ เหมือนกับหนังจักรๆ วงศ์ๆ เกินไป และเธอเองก็ไม่ใช่ราชนิกุลจากราชวงศ์ไหนด้วย เป็นแค่พุดตานคนธรรมดาเท่านั้น
“ไม่ต้องใส่คำว่าเพคะได้ไหม พูดแบบธรรมดาไม่ได้เหรอ” พุดตานเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“พูดธรรมดาแบบไหนเพคะ หม่อมฉันไม่เข้าใจ” ม่านถัวเอ่ยถามด้วยความสงสัย
ไม่ทันที่พุดตานจะเอ่ยสิ่งใดออกมา เธอหันไปมองชายวัยกลางคนก้าวเดินเข้ามา พร้อมกับชายหนุ่มอีกคนที่ถือหีบยาอยู่ พวกเขาถวายบังคมพุดตาน พุดตานยกมือไว้ทันทีด้วยความเคยชินที่เจอหน้าผู้ใหญ่แล้วยกมือไหว ทำให้พวกเขามองเธอด้วยความงวยงง เพราะไม่เคยเห็นใครทำเช่นนี้มาก่อน พุดตานรู้ตัวว่าทุกคนมองด้วยความสงสัยเธอจึงรีบเอามือลงทันที
“ไป๋ฟูเหริน” หมอหลวงและผู้ช่วยหมอหลวงเอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อม เธอรู้สึก
