พุดตานนั่งอยู่ตรงหน้ากระจก ขณะที่ม่านถัวกำลังหวีผมให้เธอหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ อ้วนเสี้ยวกำลังจัดที่นอนกับรุ่ยอัน พุดตานมองตัวเองในกระจกเงา มองเงาสะท้อนของไป๋ซู่ซู่ เธอไม่รู้ว่าจะกลับไปยังยุคปัจจุบันได้หรือไม่ หรือต้องอยู่ในร่างนี้ตลอดไป ถึงอย่างไรตอนนี้เธอก็เริ่มชินชากับร่างนี้แล้วก็ตามที แต่เธอกลับคิดถึงบ้านทุกเมื่อเชื่อวัน
“ไป๋ฟูเหริน เดือนหน้าวันเกิดต้าหวางแล้ว หลายตำหนักเริ่มร่ายรำเป็นของขวัญวันเกิดให้ต้าหวาง” ม่านถัวเอ่ยบอก
“บางตำหนักเล่นผีผาหรือบรรเลงฉิน พระนางไม่ทำสิ่งใดเพื่อเป็นของขวัญให้พระองค์บ้างหรือเพคะ” อ้วนเสี้ยวเอ่ยถาม
“ข้าไม่ชอบเอาหน้า” พุดตานเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ความจริงแล้วพระนางเล่นฉินได้ไพเราะ ทำไมไม่เล่นฉินถวายต้าหวางเล่าพระเจ้าค่ะ” รุ่ยอันเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ข้าไม่ได้เล่นนานแล้ว ข้าลืมไปแล้ว” พุดตานเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ความจริงแล้วเธอเล่นไม่เป็
