พุดตานค่อยๆ ลืมตาขึ้นในยามเช้าของอีกวัน ที่เธอตื่นขึ้นมาเพราะได้กลิ่นยาต้มที่อยู่ในห้องโถง เธอลุกขึ้นนั่งช้าๆ เห็นว่าชายหนุ่มที่เธอคุ้นเคยยืนหันหลังกำลังสวมชุดผาวสีขาวอย่างหลวมๆ ทำให้เธอรู้สึกตกใจว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
อย่าบอกนะว่าฉันเสียสาวไปแล้ว ในร่างของไป๋ซู่ซู่ ไม่นะ!!!
“ตื่นแล้วหรือ” จ่างซุนอู๋จี้เอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงเรียบเช่นทุกครั้ง สายตาแข็งกร้าวของเขากลับดูอ่อนโยนทอแสงลง และยิ้มไม่เห็นฟันเมื่อเห็นเธอใช้มือกอดผ้าเอาไว้
“เมื่อคืนท่านไม่ได้รังแกข้าใช่ไหม” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ข้าไม่เอากับคนป่วย กินยาชะ” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ
เขาหันรับชามใส่ยาจากม่านถัว แล้วเขาก็เดินมานั่งข้างๆ เธอ เธอถอยหนีโดยทันที
“เมื่อคืนเจ้ายังเกาะแขนข้าไม่ปล่อย พอมาวันนี้กลับหนีข้า” เขาเอ่ยบอก เธอมองเขาด้วยสายตากลมโตเธอไม่คิดว่าเมื่
