ในขณะเดียวกันพุดตานเดินท่องเที่ยวในตลาดพร้อมด้วยรุ่ยอันและม่านถัว ในมือเรียวของพุดตานมีน้ำตาลปั้นลวดลายจิ้งจอก เธอก้าวเดินออกร้านนู๊เข้าร้านนี้ เพราะเธอไม่เคยเห็นสังคมนอกวังแบบโบราณมาก่อน ในฐานะนักศึกษาการท่องเที่ยวเธอจึงตื่นเต้นเป็นพิเศษ เธอก้าวเดินไปยังร้านขายเครื่องประดับ เธอหยิบกำไลหยกที่อยู่ใกล้กันสามชิ้นเธอหยิบชิ้นหนึ่งขึ้นมาดู ซึ่งเป็นกำไลหยกเกลี้ยงไม่มีรอยตำหนิ และยังมีลักษณะเหมือนกัน
“กำไลหยกเหมาะสมกับแม่นางเป็นยิ่งนัก” เถ้าแก่เนี้ยเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“สามวงนี้เท่าไหร่” พุดตานเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
“หนึ่งตำลึงเงินพอ ข้าเองจะกลับบ้านแล้ว” เถ้าแก่เนี้ยเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม พุดตานจึงเทเงินออกมาจากกระเป๋าเงิน ยื่นเงินให้เถ้าแก่เนี้ย แล้วหยิบกำไลสวมม่านถัว
“ไม่เอาเจ้าค่ะ” ม่านถัวเอ่ยบอกด้วยความเกรงใจ
“วันนี้ข้ามีความสุขมากที่ได้ออกมาเที่ยวนอกวัง และเจ้าก็ออกมาเสี่ยงกับข้าด้วยมีหรือที่ข้า
