พุดตานก้าวเดินลงบันไดหน้าตำหนักมาจากกานลู่กงแล้ว เธอมีท่าทีหงุดหงิดเป็นอันมากที่จ่างซุนอู๋จี้ไม่ยอมให้เธอออกจากพระราชวังไปยังตลาดที่อยู่ติดกำแพงวังหลวงแค่นี้
“อี๋ตาอู๋จี้ คิดว่าจะบงการชีวิตฉันได้เหรอ” พุดตานพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ต้าหวางตรัสว่าเช่นไรบ้างเพคะ” อ้วนเสี้ยวเอ่ยถาม ขณะที่เดินตามพุดตาน
“ไม่ให้ไป วัยรุ่นเซ็ง” พุดตานเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พุดตานก้าวเดินผ่าน
“ไป๋ฟูเหริน” เสียงของหญิงสาวเป็นน้ำเสียงที่อ่อนหวานเอ่ยทักพุดตาน พุดตานจึงหันกลับไปมองเห็นว่าหญิงสาวใบหน้างดงามเผยรอยยิ้มยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ พุดตานหันไปหาม่านถัวที่อยู่ใกล้เธอที่สุด
“ม่านถัว นางเป็นใครเหรอ” พุดตานเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระซิบ
“สวี่ฮุ่ยฟูเหรินเพคะ บุตรสาวของสวี่ต้าน เจ้ากรมคลังเพคะ” ม่านถัวเอ่ยบอก
“สวัสดีจ้า สวี่ฟูเหริน” พุดตานเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ทำให้สวี่ฮุ่ยสงสัยว่าสวัสดีจ้าหมายถึงสิ่งใด เพราะว่านางไม่เค
