พุดตานก้าวเดินเข้ามาในห้องนอนอย่างเร่งรีบ กลัวว่าจ่างซุนอู๋จี้จะเดินตามทันนาง เหล่าข้าหลวงเดินตามแทบไม่ทัน ทำให้ม่านถัวสงสัยว่าทำไมเจ้านายของตัวเองถึงต้องเร่งรีบขนาดนี้
“ไป๋ฟูเหริน ทำไมพระนางจึงรีบเดินขนาดนี้” ม่านถัวเอ่ยถามด้วยความสงสัย มองพุดตานที่ดูร้อนรนอย่างมากเดินไปเดินมาเหมือนคิดสิ่งใดอยู่
“ข้าอยากจะวิ่งเสียด้วยซ้ำ แต่กระโปรงยาวลากดินขนาดนี้ รุ่ยอันปิดตำหนักเลย” พุดตานออกคำสั่ง
“ปิดตำหนักไม่ได้ เดี๋ยวต้าหวางเสด็จมาเพคะ” อ้วนเสี้ยวเอ่ยบอกด้วยความหวาดกลัว เพราะรู้ว่าจ่างซุนอู๋จี้อารมณ์ร้ายและเอาแต่ใจแค่ไหน พุดตานเองก็เคยเห็นอิทธิฤทธิ์ของเขามาแล้ว
“พวกเจ้าไม่ปิดใช่ไหม” พุดตานถามกลับพวกนาง
“เพคะ / พระเจ้าค่ะ” เหล่าข้าหลวงพูดพร้อมกัน พุดตานก้าวเดินไปหน้าประตูโดยทันที
“ไป๋ฟูเหรินไม่ได้เพคะ” อ้วนเสี้ยวและม่านถัวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงตกใจเมื่อเห็นอู๋จี้ก้าวเดินตรงมา ขณะที่พุดตานปิดประตู
