พุดตานทอดกายนอนในผ้าห่มตลอดทั้งคืนใบหน้ายังมีคราบน้ำตาที่ร้องไห้จากเมื่อวันวาน ความจริงแล้วกว่าเธอจะนอนก็เกือบรุ่งสางแล้ว ทำให้มารู้สึกตัวอีกทีก็ยามบ่าย เธอนั่งลงบนตั่งเตียงมือเรียวกอดขาของตัวเอง ม่านถัว อ้วนเสี้ยวและรุ่ยอันพวกเขาต่างกังวลเรื่องราวเมื่อคืนที่เกิดขึ้นกับเธอ เพราะไม่เคยปฏิเสธจ่างซุนอู๋จี้ต้าหวางในเรื่องเสพสังวาส ถ้าใครปฏิเสธเขา เขาจะไล่ออกจากตำหนักโดยทันที และจะไม่เรียกหญิงสาวผู้นั้นเข้าเฝ้าอีกเลย แต่ทว่าครั้งนี้อู๋จี้เป็นคนเดินออกมาด้วยท่าทีสงบนิ่งแววตาไร้ความรู้สึก พวกเขายังได้ยินเสียงทะเลาะของเธอและเขาดังออกมา เมื่อเขาออกมาหน้าตำหนัก พวกเขาเห็นว่ามือหนาของเขายังมีเลือดไหลออกมาอีกด้วย
เมื่อเข้ามาหาพุดตาน พุดตานก็เอาแต่ร้องไห้กอดตัวเองไม่เอ่ยสิ่งใดออกมาทำให้เหล่านางกำนัลและข้าหลวงต่างเป็นกังวลยิ่งนัก
“เสวยน้ำก่อนเพคะ” ม่านถัวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาด้วยความเป็นห่วง
“
