พุดตานก้าวเดินเข้าไปในห้องอักษร เธอเห็นว่าจ่างซุนอู๋จี้ต้าหวางไม่อยู่ เพราะเขาไปท้องพระโรงเพื่อประชุมกับขุนนางชั้นผู้ใหญ่หลังจากกลับมาจากค่ายทหารยังไม่เสร็จสิ้น แต่ทว่าอู๋จี้ให้เธอมารอที่นี่ เธอจึงมารอตามที่เขาสั่ง อีกทั้งม่านถัวนำขนมดอกท้อมาให้เธอกินรอเขา เธอเลือกที่จะเดินมานั่งตรงพื้นยกสูงที่มีฟูกสองอันวางอยู่ตรงข้ามกับโต๊ะกระดานหมากล้อม เธอจำได้ว่าจ่างซุนอู๋จี้เคยสอนเธอเล่น เธอจึงชวนม่านถัวเล่น แต่ม่านถัวไม่ชำนาญในการเล่นหมาก จึงให้รุ่ยอันเล่นเป็นเพื่อนเธอ ครั้งแรกรุ่ยอันชนะ ครั้งที่สองพุดตานพลิกมาชนะ
“เล่นไม่รอข้าเลยนะ” เสียงของจ่างซุนอู๋จี้ทำให้รุ่ยอันลุกขึ้นทันที และถวายบังคมเช่นเดียวกับม่านถัวและอ้วนเสี้ยว
“พวกเจ้าออกไปก่อน” อู๋จี้เอ่ยบอกพวกเหล่าข้าหลวงภายในตำหนัก พวกเขาทั้งหมดถวายบังคมและก้าวเดินออกไป
“ท่านไล่พวกเขาออกไปทำไม” พุดตานเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ข้าคิดถึงเจ้า อยากอยู่
