หวังเตอก้าวเดินไปยังหมู่ตำหนักเหล่าผิงเฟยที่อยู่ใกล้กับเจียวฟางกง พร้อมด้วยขันทีอีกสี่คน โดยขันทีผู้หนึ่งถือถาดที่มีราชโองการเอาไว้ เหล่าผิงเฟยถูกเรียกตัวทั้งหมดยี่สิบคน รวมไปถึงผิงเฟยทั้งแปดที่ต้าหวางให้ยศเป็นฟูเหรินเช่นเดียวกับพุดตาน ความจริงแล้วมีเก้าคนแต่ตัดสวี่ฮุ่ยที่ถูกถอดถอนตำแหน่งเป็นเพียงแค่บ่าวรับใช้ เพื่อรอการประหาร
“มีพระราชโองการ ข้าจ่างซุนอู๋จี้ ต้าหวางแคว้นซู ข้าขอประกาศว่าให้เหล่าผิงเฟยทั้งหมดได้ออกจากวังหลวงเป็นอิสระ ข้าจะให้ทองคำคนละร้อยชั่ง ผ้าแพรอีกคนละสามหีบ เครื่องประดับอีกหนึ่งหีบ ถ้าหาผู้ใดประสงค์จะแต่งงาน ข้าจะเป็นเจ้าภาพจัดงานแต่งงานให้กับพวกเจ้า ขอให้พวกเจ้าอยู่อย่างเป็นสุข จบราชโองการ” หวังเตอเอ่ยบอกเสียงดังฟังชัด ทำให้ผิงเฟยบางคนดีใจ บางคนร้องได้ออกมาเพราะอาลัยจ่างซุนอู๋จี้ หรือบางคนอยากที่จะอยู่ในวังหลวง เพราะสะดวกสบาย
การที่ให้ผิงเฟยทั้งหมดออกจากวังเพื่อตัด
