ดวงตาคมกริบตวัดกลับมาจ้องมองคนที่นอนป่วยอยู่บนเตียงอีกครั้ง ทั้งที่ตอนนี้ควรกลับออกไปทำงาน แต่บางความรู้สึกเขากลับอยากอยู่ตรงนี้ อยากอยู่ดูให้แน่ใจก่อนว่าเธอจะดีขึ้นจริงๆ ไหม คิดว่าอีกสักพักน่าจะต้องเช็ดตัวใหม่อีกรอบเพื่อความชัวร์ ร่างสูงจึงเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาภายในห้องแทน
เป็นจังหวะเดียวกับที่ข้อความในโทรศัพท์ส่งเสียงแจ้งเตือนขึ้นมาเขาเลยละสายตาจากคนที่ป่วยอยู่เพื่อจ้องมองข้อความที่อยู่บนโทรศัพท์แทน
PT : น้องมึงโทรมาถามกูเรื่องที่มึงหายมาสองวัน
PT : เสียงคะนิ้งอย่างโหด
SKH : แล้วมึงตอบน้องกูว่าไง?
PT : กูว่าคะนิ้งไม่สามารถเข้ากับคุณเพียงได้นะ ที่จริงถ้าน้องสาวมึงยังอะไรอาวรณ์ไอ้เพลิง เขาควรจะทำตัวดีๆ ทำให้คุณเพียงสงสารปะวะ แต่ทำไมคะนิ้งถึงไม่เป็นแบบนั้น กูงง?
SKH : มึงคิดว่าไง
PT : คิดว่ามันแปลกไง ทำเหมือนจริงๆ แล้วคะนิ้งไม่ได้ต้องการไอ้เพลิงคืน แต่แค่อยากเอาชนะแค่นั้น
SKH
