“ในหัวของนายมันคิดแต่เรื่องนี้เรื่องเดียวหรือไง”
“ไม่ได้คิด”
“ฉันไม่เชื่อ”
“ก็เธอนั่นแหละที่ทำให้ฉันคิด”
“นั่นไงว่าแล้วเชียว” เพียงขวัญเสียงเขียวใส่คนที่พูดจากลับไปกลับมา อยากจะทุบรัวๆ ที่แขนของคนที่หาเรื่องเธอ ติดที่ตอนนี้เธอปล่อยเขาไม่ได้เหมือนกัน ก็แล้วใครจะกล้าปล่อยกันล่ะ ขืนสิ่งที่เธอกลัวโผล่มาให้เห็นเป็นตัวๆ เธอกรี้ดลั่นรถแน่
“สรุปเธอไม่ชอบหน้าฉันหรืออยากอยู่ใกล้ฉันกันแน่”
“ฉันเกลียดขี้หน้านาย”
“งั้นเธอก็ถอยไปไกลๆ คนเกลียดกันเขาไม่กอดกันแน่นขนาดนี้หรอก” คนบอกวางมือประกบข้อมือขาวและตั้งท่าจะดึงออก ครั้งนี้กลับกลายเป็นเธอที่ไม่ยอม
“ไม่เอา”
“ปล่อยสิ เกลียดฉันก็ปล่อย ถอยไปนั่งให้ชิดประตู”
“นายก็รู้ว่าฉันกลัว”
“สรุปผีกับฉัน เธอกลัวอะไรมากกว่าฉัน”
“กลัวผี” เพียงขวัญตอบกลับทันทีก่อนที่ขยับเข้าไปกอดท่อนแขนแกร่งให้แน่นขึ้น ระหว่างเธอและเขาเราลึกซึ้งกันมาตั้งเท่าไหร่ พึ่งพา
