เพียงขวัญนึกอยากจะหัวเราะใส่หน้าคนลีลาที่มัวใช้เวลาทิ้งไปเรื่อยเปื่อยแทนที่จะรีบกลับบ้านแบบที่ควรจะเป็น เล่นอยากกลับช่วงเย็นดันเป็นจังหวะที่ฝนเทกระหนำลงมาแบบไม่ขาดสาย
ที่ปัดน้ำฝนหน้ารถต้องทำงานหนักมาก เขาทำหน้ายุ่งเมื่อต้องใช้สายตาจับจ้องถนนเบื้องหน้าเพราะฝนทำให้การขับขี่ลำบากมากกว่าปกติ
ส่วนเธอโชคดีมาก ไม่ต้องพยายามจ้องเหมือนเขา ซ้ำเพทายยังใจดีให้ผ้าห่มผืนใหม่เอี่ยมมาให้เธอคลุมตัวระหว่างเดินทาง ไหนจะของกินเต็มไม้เต็มมือนี่อีก เธอเลยได้โอกาสสมน้ำหน้าคนที่หาเรื่องใส่ตัวด้วยการเอนหลังกินขนมอย่างสบายอกสบายใจ
“สบายเกินไปไหมเพียง”
“ช่วยไม่ได้ นายอยากหาเรื่องกลับเวลานี้เองแทนที่จะกลับตั้งแต่เช้า”
“เธอจะโทษว่าเป็นความผิดของฉันแบบนั้นใช่ไหม”
“ก็ถือว่าเป็นบทเรียนสำหรับนายก็แล้วกัน” ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาอยากแกล้งเธอ เขารู้ว่าเธออยากกลับ แต่เขาก็หาเรื่องให้เธอได้กลับช้าๆ สุดท้ายเวรกรรมก็ทำ
