หลายวันต่อมา
การต่างคนต่างอยู่ ไม่เจอหน้ากันเลยตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ของเธอกับคะนิ้งทำให้การอยู่ที่นี่ดูน่าอยู่มากกว่าที่ผ่านมา
สงครามดึงเธอเข้าไปเป็นผู้ช่วยส่วนตัว ช่วยงานที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งเท่าที่ดูคร่าวๆ แล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายเพราะแต่ละหน้าที่ก็มีคนทำอยู่แล้ว
ส่วนช่วงพักกลางวันเป็นหน้าที่เธอที่ต้องยกถาดอาหารไปให้เขาที่ห้องทำงานเพราะเสียงกระซิบจากใบตองบอกว่าช่วงสิ้นเดือนสงครามจะยุ่งและวุ่นวายมาก และทันทีที่เธอยกถาดอาหารเข้าไปในห้องทำงาน อีกคนก็ตวัดสายตาขึ้นมามองหน้าเธอทันที มองแบบแปลกใจมาก ไม่แน่ใจว่าเขาแค่แปลกใจหรือลึกๆ กำลังคิดอะไร
“ทำอะไร”
“ฉันเห็นว่านายงานยุ่งน่ะ เลยยกถาดอาหารเข้ามาให้ นายกินเลยไหม”
“มาไม้ไหน?” ดวงตาคมกริบมองเธออย่างไม่ไว้ใจ
“ก็เห็นว่านายยุ่งๆ ฉันเลยยกเข้ามาให้ ใบตองบอกว่าช่วงสิ้นเดือนนายจะยุ่งมาก งานจะเยอะมาก และถ้าฉันพูดถูกนายก็ควรลุกมากินข้าวนะ”
