“ฉันมาพบพี่คราม” เสียงหวานบาดหูส่งผลให้ใบหน้าสวยจัดของเพียงขวัญหันไปยังต้นทางของเสียงอัตโนมัติ
เข้าใจได้ว่าพื้นที่ตรงนี้อาจจะมีคนเทียวไปเทียวมาให้เห็นอยู่บ้าง แต่คงจะเป็นเพราะสรรพนามที่สาวสวยคนนี้ใช้เอ่ยเมื่อพูดถึงเจ้าของอาณาจักรนั่นแหละที่ทำให้เธอสนใจ
“พอดีว่าคุณครามติดสายอยู่น่ะค่ะ รบกวนรอสักครู่ได้ไหมคะ”
“บอกเขาว่าน้ำแพรมาหา”
“อ้อ ได้เลยค่ะ” เพียงขวัญยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ต่อให้เธอจะไม่ชอบใจในสายตาที่เหยียดมองก็เถอะ แต่อะไรปล่อยผ่านได้เธอก็พร้อมที่จะปล่อย ไม่ยึดติดอะไร
ร่างบางเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานอีกครั้ง เห็นอยู่ว่าคนตัวโตติดสาย แต่เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากการยืนคอยจนเขาต้องละโทรศัพท์ออกจากหู
“มีอะไร”
“มีคนมาหาน่ะ เขาบอกว่าชื่อคุณน้ำแพร” แว๊บหนึ่งที่คนฟังนิ่งไป
“ฉันไม่ว่าง”
“แปลว่าให้เขารอก่อนใช่ไหม”
“แล้วแต่เขา” บอกออกมาแค่นั้นก่อนที่เขาจะกระชากตัวลุก แนบโทรศัพท์มือถือไว้
