เพียงขวัญเกี่ยวแขนสงครามแล้วเดินกลับเข้าไปเผชิญหน้ากับสาวสวยหน้าเศร้าคนนั้นอีกครั้ง อยากจะกลั้นลมหายใจในตอนที่เผชิญหน้าและประสานสายตาเข้าด้วยกัน รู้อยู่เต็มอกว่าเธอคนนั้นเสียใจมากที่เห็นภาพนี้
“พี่คราม….”
“มาทำอะไรที่นี่”
“แพรอยากมาคุยเรื่องของเราค่ะ แล้วนี่….”
“เพียงขวัญ เขาเป็นเมียพี่เอง” น้ำเสียงเย็นชาและหนักแน่นกระแทกคนฟังจนใจเจ็บ น้ำแพรนิ่วหน้าเล็กน้อย หันมองเพียงขวัญที่ยืนเม้มริมฝีปาก ก่อนดึงสายตากลับมาที่ใบหน้าหล่อเหลาของคนรักเก่าตามเดิม
“อย่าประชดแบบนี้ได้ไหมคะ แพรขอร้อง”
“ทำไมต้องประชด มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนั้น”
“พี่ครามยังโกรธแพร”
“กลับไปหาคนของเธอซะเถอะ ที่นี่ไม่มีใครที่รอให้เธอกลับมาทั้งนั้น” คนฟังน้ำตาคลอเบ้า จะให้พูดยังไงถึงจะอธิบายให้เขาเข้าใจว่าตอนนี้เธอรู้ซึ้งและเข้าใจทุกอย่างแล้ว เธอไม่น่าทิ้งเขาเพราะอารมณ์ชั่ววูบในวันนั้นเลยจริงๆ
“แพรขอโทษ ขอโทษจริงๆ ค่ะพี
