@บ้านของสงคราม
ร่างสูงโปร่งตรงไปยังชั้นสองเมื่อถามคนที่บ้านแล้วได้คำตอบว่าคะนิ้งเก็บตัวอยู่บนชั้นสองไม่ยอมลงมาทานข้าว
พี่ชายที่แสนดีผลักประตูห้องนอนโทนสีหวานก่อนที่ร่างบางบนเตียงจะพลิกตัวเพื่อหันกลับมา
“พี่คราม….”
“ไม่สบายหรือเปล่าคะนิ้ง ทำไมไม่ยอมลงไปกินข้าว” คนถามก้าวเข้าไปหาคนบนเตียง ยอมปล่อยให้คนตัวเล็กสวมกอดโดยที่ฝ่ามือใหญ่ลูบศีรษะทุยเล็กอย่างอ่อนโยน
“หนูไม่หิวค่ะ”
“ไม่หิวก็จำเป็นต้องกินนะ อย่าลืมว่าตัวเล็กในท้องต้องการสารอาหารที่ครบถ้วน”
“ที่จริงเราไม่ควรปล่อยให้เขาเกิดมาด้วยซ้ำ”
“คะนิ้ง พี่บอกแล้วไงว่าอย่าคิดแบบนี้ มีอะไรก็คุยกันดีๆ อะไรที่เราต้องการพี่ก็ทำให้เราทุกอย่าง”
“น้องอยากให้พี่เพลิงกลับมาหาน้อง คนท้องจำเป็นต้องมีคนคอยดูแลอย่างใกล้ชิด”
“พี่ก็ดูแลเราได้”
“แต่มันไม่เหมือนกัน น้องต้องการพี่เพลิง และน้องก็ไม่ได้ต้องการให้เพียงขวัญอยู่ที่นี่นานๆ พี่ครามต้องทำอะไรสักอ
