ภายในบ้านหลังใหญ่ที่ไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาในห้องโถงตลอดที่คนทั้งคู่ลงจากรถแล้วเดินตามหลังกันเข้ามา
คะนิ้งปรี่เข้าไปคว้าแจกันก่อนจะเขวี้ยงลงบน พื้นอย่างแรง จนทุกอย่างแตกกระจายลงภายในพริบตาเดียว
เคล้งงงงง!
“หยุดเดี๋ยวนี้นะคะนิ้ง เลิกทำลายข้าวของแบบนี้สักที พี่ว่าเราควรรู้จักระงับสติอารมณ์ของตัวเองควรควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ดีกว่านี้นะ” ร่างบางหันขวับกลับมาเผชิญหน้ากับพี่ชายที่แสนดีทั้งทีที่เธอโดนตำหนิ
“ทันทีที่พี่เข้าใกล้มัน สนใจมัน พี่ก็มองว่าน้องเป็นตัวปัญหาขึ้นมาทันทีเลยนะคะ”
“มันไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น แต่การที่เราทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง และต่อไปนี้พี่จะไม่ปล่อยให้น้องต้องเป็นแบบนี้อีกแล้ว”
“ทำไมคะ ถ้าน้องจะใช้อารมณ์ ถ้าน้องจะโวยวาย ถ้าน้องจะทำลายข้าวของพี่จะจัดการน้องยังไงงั้นเหรอ”
“คะนิ้ง”
“พี่ไปหาอีนั่นทำไม ไปอยู่กับอีนั่นทำไม ปล่อยให้มันขี่หลังแบบนี้ทำไม พี่เอากับมันมาแล้
