@หลายวันต่อมา
“คะนิ้งเป็นยังไงบ้าง” สงครามถามถึงน้องสาวเพียงคนเดียวจากแม่บ้านที่ยกมื้อเช้าเข้ามาให้ หลายวันมานี้เขาปล่อยให้คะนิ้งอยู่กับตัวเอง ได้ทบทวนอะไรหลายๆ อย่างโดยมีคนของเขาคอยจับตาอยู่ตลอดเวลา รู้ว่าน้องไม่พอใจกับการที่เขาทำแบบนี้ รู้ว่าน้องเสียใจ แต่ถ้าเขาเลือกที่จะตามใจอยู่แบบนั้น ก็คงเป็นเขาที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้
“เงียบมากเลยค่ะ”
“เงียบ?” คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากัน เขาไม่อยากจะเชื่อว่าทุกอย่างจะเป็นแบบนั้น เขาคิดว่าน้องเขาคงจะแผงฤทธิ์ ทำตัวเหมือนคนเอาแต่ใจพอไม่ได้ทุกอย่างแบบที่ต้องการ
“เฝ้าอยู่ตลอดเวลาหรือเปล่า”
“เฝ้าอยู่ตลอดเวลาเลยค่ะ ไม่คลาดสายตาเลย”
“โวยวายไหม”
“ไม่โวยวายเลยค่ะ เอาแต่ซึม บทจะพูดก็พูดแต่กับตัวเล็กในท้องค่ะ” คำตอบที่ได้รับส่งผลให้ความห่วงใยทำงานหนักขึ้น ปกติน้องสาวของเขาไม่ได้เป็นแบบนี้ และการที่คะนิ้งเอาแต่โวยวาย มันก็ทำให้ทุกคนเข้าใจได้ว่าอารมณ์ตอ
