ดวงตากลมสวยตวัดไปหม่องเวลาบนนาฬิกาแขวนผนัง ยิ่งเวลาล่วงเลยไปดึกมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวในอกมากเท่านั้น
สิ่งที่มันยังค้างคาเธอยังไม่ได้เคลียร์ แต่มันก็มีส่วนดีคือเธอมีโอกาสได้ทบทวนและไตร่ตรองทุกอย่าง และพอได้คำตอบแล้วว่าเธอควรเริ่มต้นจัดการเรื่องนี้ด้วยวิธีไหน
เกือบห้าทุ่มที่เธอได้ยินเสียงจากหน้าประตูห้อง และเธอมั่นใจว่าเป็นเขาเพราะมันไม่ใช่เสียงของการเคาะประตูแต่เป็นการปลดล็อคจากด้านนอกก่อนที่ใครคนนั้นจะเดินเข้ามา
“ยังไม่นอนเหรอเพียง” เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนที่ร่างส่งโปร่งจะเดินเข้ามาหา สงครามปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกสองสามเม็ดก่อนจะพับแขนเสื้อลวกๆ แล้วเดินเข้ามาหาเธอ
“หรือเธอรอฉัน” ไม่แปลกที่เขาจะเอ่ยคำนี้ เพราะช่วงเวลาให้หลัง สงครามมาค้างที่นี่ตลอด ความสัมพันธ์ของเราไม่ต่างจากคนรัก เพียงแค่สถานะมันยังไม่ได้ชัดเจนเพราะเขาไม่ได้เอ่ยปากออกมา
“ก็ฉันรู้ว่านายจะม
