คะนิ้งรอจังหวะอย่างใจเย็น ดวงตากลมเหลือบมองเวลาเป็นระยะก่อนจะถึงเวลาที่เธอต้องการก่อนจะหยัดตัวลุกจากโต๊ะอาหารโดยมีน้ำหวานที่ลุกตาม
“พี่ครามจะไม่เกลียดฉันใช่ไหมคะนิ้ง”
“เลิกถามบ้าๆ สักทีเถอะน้ำหวาน ถ้าเธออยากได้พี่ชายฉันเธอต้องเลิกถามและทำตามที่ฉันสั่งเท่านั้น” น้ำหวานเม้มริมฝีปากแน่น แต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้ารับกลับมาโดยดี เธอไม่มีวันขัดใจคะนิ้งอยู่แล้วเพราะถ้าเธอเลือกที่จะทำแบบนั้น เธอก็จะไม่มีวันได้ครอบครองผู้ชายที่ชื่อสงครามเช่นกัน
คะนิ้งตรงไปยังห้องพี่ชาย ในเมื่อเธอรอจนถึงเวลาที่ต้องการแล้ว ไม่ได้ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปมากกว่านั้นเพื่อความชัวร์อย่างที่คิดไว้ในตอนแรก ซึ่งอาจจะเป็นเพราะว่าเธอใจร้อนเกินไป
และพอผลักประตูห้องพี่ชายเข้าไป ก็เห็นว่าพี่ชายเธอนอนหมดสภาพบนเตียง บ่งบอกว่ายานอนหลับที่เธอใช้ มันออกฤทธิ์แล้ว
“ขอโทษนะคะพี่คราม น้องก็ไม่เคยคิดจะทำแบบนี้หรอกถ้าพี่ไม่มีใจให้อีนั่น” และ
