ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูสั่นสะเทือนอยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ส่งผลให้สงครามยอมคลายวงแขนออกจากคนที่อยู่ในอ้อมกอดแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมารับสาย
“ว่า?”
(มีคนมาขอพบนายครับ)
“ใคร?” สงครามส่งเสียงกลับไปเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องคนสนิท
(คุณภัทรครับ)
“ว่าไงนะ….”
(และไม่ได้มาขอพบแค่นายคนเดียวนะครับ แต่ขอพบคุณเพียงขวัญด้วย) คนฟังดันลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มก่อนจะปรายสายตามองคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเล็กน้อย
ตอนที่อยู่โรงพยาบาลเขารู้ว่ามันโทรหาเพียงขวัญ เธอเองก็ไม่ได้ปิดบังหรือโกหกเขาเรื่องนี้ แต่เขาแค่ไม่คิดว่ามันจะโผล่มาที่นี่จริงๆ
“ใครเป็นคนพามันเข้ามา”
(คุณหวานพามาครับ บอกว่าคุณคะนิ้งเป็นคนอนุญาต)
“อ่า เดี๋ยวไป” สงครามตอบรับก่อนจะกระชากโทรศัพท์ออกมาจากหูก่อนที่สายตาคู่นั้นจะหยุดมองที่คนตรงหน้า
“ทำไมถึงมองฉันแบบนี้”
“สรุปเธอได้บอกให้ไอ้ภัทรมาหาเธอที่นี่หรือเปล่า”
“ไม่ได้บอกให้มา
