“ไม่ใช่แบบนั้นเสียหน่อย ทำไมต้องมาน้อยใจใส่เราด้วยเล่า แถมยังมาพูดเหมือนกับว่าตัวเองต่ำต้อยไม่เหมาะกับเราพูดเหมือนเขาเป็นคนรักของเราเสียอย่างนั้น” พิณทิราพูดแล้วก็ต้องหน้าแดงเอง
หญิงสาวคลานลงจากแคร่ไม้ไผ่ เนื่องจากรู้สึกเหนียวตัวนัก รอบกายของเธอเป็นผืนป่า มีเพียงกระท่อมเก่าๆ เท่านั้นที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงจุดที่เธอยืน อีกด้านมุงด้วยสังกะสีเก่าๆ เธอไม่รู้ว่ามันใช้ทำอะไร แต่ไม่ใคร่จะสนใจ ความรู้สึกหวาดกลัวไม่คุ้นเคย และหว้าเหว่เกาะกินหัวใจดวงน้อย
หญิงสาวคลานขึ้นไปนั่งกอดเข่าบนแคร่ไม้ไผ่อย่างอ่อนแรง หรือว่าเธอต้องอยู่กับคนเถื่อนอย่างเขาไปจนวันตาย
“จะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม พี่ไม่ชอบคนอ่อนแอ”
ร่างสูงกลับมาอีกครั้งพร้อมกับกล้วยป่าหวีหนึ่ง เขาโยนลงไปบนแคร่ที่เธอนั่งอยู่จนหญิงสาวสะดุ้ง
“พี่สิงห์หายไปไหนมาคะ” เธอถามเขาเสียงอ่อย
“เห็นไหมว่าพาอะไรกลับมา” เขาย้อนกลับทำให้เธอนึกน้อยใจ
“เห็น
