สิงหรัตน์บอกหญิงสาวที่กำลังมองทัศนียภาพอย่างตื่นตาตื่นใจผิดจากตอนแรกที่ขึ้นเรือมาอย่างสิ้นเชิง
พิณทิรามองเกาะด้านหน้าอย่างตะลึง เพราะมันสวยมาก เธอไม่เคยมีโอกาสได้มาเที่ยวทะเลหรือสถานที่งดงามโอบล้อมไปด้วยธรรมชาติสมบูรณ์แบบเช่นนี้มาก่อน
“ว้าย!!!”
พิณทิราร้องอุทาน เธอไม่ยอมรับมือของเขาที่ยื่นมาให้จับตั้งแต่แรก จึงเสียหลักทำท่าจะล้มตอนก้าวลงจากเรือ แต่เขาเข้ามารับเอาไว้ได้ทัน
“อวดดี”
เขาทำเสียงดุก่อนปล่อยเธอเป็นอิสระ แล้วก้าวเดินไปตามชายหาดแบบไม่รั้งรอ
พิณทิรามองตามร่างสูงที่เดินจากไปอย่างน้อยใจ เขาดูไม่สนใจไยดีอะไรเธอเลย แต่ยังช่วยหิ้วกระเป๋าใบเล็กของเธอไปด้วย
“พี่สิงห์ รอพิณด้วยสิ”
หญิงสาวร้องเรียกแต่ร่างสูงยังจ้ำอ้าวเดินไม่รอ
พิณทิราปาดเหงื่อที่ไหลย้อยไปตามใบหน้า เขาพาเธอเดินลัดเลาะไปตามริมหาด แล้ววกเข้าป่า ตลอดระยะทางมีแต่ผืนป่าอันอุดมสมบูรณ์แต่ห่างไกลความเจริญ ปราศจากบ้านเรือ
